分科班位定,种植费心裁。按候疏花性,融泥保命荄。
技高声价重,果熟俸钱来。也似名无竞,春兰入夏开。
君居高树下,六月得清风。世事不复问,心期谁与同。
日长泉自汲,邻曲径才通。爱我重留话,深秋月满空。
微禽负大耻,劲气横紫冥。
口衔海山石,意欲无沧溟。
沧溟茫茫云正黑,涛山峨峨护龙国。
假令借尔秦皇鞭,驱令石头填不得。
布囊盛土塞江流,孙郎览表笑不休。
劳形区区雠浩渺,志虽可尚难乎酬。
蓬莱有人怜尔苦,劝尔休休早归去。
精卫精卫我亦劝汝归,沧海自有变作桑田时。
卸帆淮南岸,城楼欲鼓天。
远山云似雪,近水屋如船。
树意红未了,波光绿可怜。
乾坤无限事,一笑白鸥前。
欹枕听残雨,开门看东风。
春光无寻处,天地绿气中。
初旭散平野,快酒泻怒洪。
关关枝上禽,舒舒苇间虫。
东郊欢且谣,秉耒开岁功。
缅思陶唐化,坐致黎民雍。
斯时谅奚如,殆与新春同。
愚生后千载,不并稷契逢。
唯应杯中物,上与邃古通。
取酒且竟醉,山花舒早红。
日高篁竹门长掩,春晚芜菁花乱开。
寂寞更无人问字,一双蝴蝶雨中来。
晚岁寒无力,新晴雨未消。
江声连去雁,灯影见来潮。
野阔乡心远,风高客梦遥。
梅边有新意,明日是春朝。
白龙湖畔,黑龙山上,记当初、柳吟花醉。善写伤心,强做出、湘潭憔悴。
到中年、以愁为讳。
江鱼不上,江鸿不度,便相思、芳馨难寄。唱彻新歌,杯在手、都成愁泪。
趁西风、洒君衣袂。
玉楼深雨湿兰荃。记当年。倚香肩。髻坠偏荷,铖戴夜飞蝉。
白日泥人常自病,和泪语,最堪怜。
愁魂落瘗荒原。草如烟。听啼鹃。剩粉残脂,寄不到黄泉。
万缕千丝江畔柳,都学我,恨绵绵。
春去渐疏杯酌。无奈晚风偏虐。吹散柳绵空外转,尚解乱投池阁。
双燕教雏飞,竞衔花、巢泥香落。镇日手披团扇,恁腰围如削。
咫尺音书难托。况是连宵梦恶。桃叶桃根何处问,泪尽春江都涸。
空把喜为名,倒误人、半生行乐。不许灯花发燄,又闷来弹鹊。