苍山斜枕汉江流,自古东南重上游。巫峡秋声连戍角,洞庭月色在渔舟。
白云黄鹤悠悠思,落木啼乌渺渺愁。独夜悲歌形胜地,灯前呼酒看吴钩。
伽梨点破长萝绿,瓣香问信黄梅熟。
筇云笠雪霜色寒,法宇归来诗满腹。
春风破晓来打门,行矣庐山与天竺。
天空云远意未尽,却上天台恣游目。
吾闻天台石桥滑如竹,千僧万僧畏涉足。
请师了此一大事,一洗世间凡眼肉。
浮杯试罢海风高,归就梅花结吟屋。
结屋俯清溪,萧然迥出奇。
书藏千万卷,梅浸两三枝。
入竹风声细,移花日影迟。
乐山仍乐水,何虑复何思。
菊有陶潜逸,兰无屈子悲。
娱情琴上操,遣兴局间棋。
对客频倾酒,临流剩赋诗。
要将閒度日,只恐道关时。
触目多幽致,留题总色丝。
细吟增敬羡,貂续匪佳辞。
跛跛鬓毛短,娟娟春日长。
繁花丽泽国,叠鼓掺渔阳。
唤婢理双屩,遣儿谋一觞。
惟知作寒食,那复问殊方。
石鼎官芽滑,铜盆井水凉。
有时拈拄杖,随意坐胡床。
涎涎定巢尾,咬咬求友吭。
篮舆元落眼,豆饭或撑肠。
楚柁连江色,淮天著雁行。
关侬五斗粟,老子复游梁。
一肩行李惟书剑,北上神州道路长。迤
五年三到此,门迳怪频移。
绝壁何年树,空廓异代碑。
微润生古濑,浮翠拥修眉,
煮茗谈时事,山僧总未知。
碧海出蜃阁,青空起夏云。瑰奇□怪石,错落动乾文。
天忘下土秋悭雨,千里膏田半欲枯。云脚怪他山外过,风声撩我望中孤。
郊亭谩阻欧公兴,方社空遗董子图。野老数惊鸣垤鹳,一瓢谁倒慰来苏。
君侯坐问所从谁,极口惟谈顺子奇。
可叹今人多不让,始知无择解称师。
缶击何分秦胜负,璧还不是赵存亡。
最怜恃勇偏轻举,直挟君王冒虎狼。