绕树哑哑惊复栖,含烟碧树高枝齐。月明露湿枝亦滑,
城上女墙西月低。愁人出户听乌啼,团团明月堕墙西。
月中有桂树,日中有伴侣。何不上天去,一声啼到曙。
前日相逢一尊酒,即欲写向君家亭。别来十日不会面,胸次硉兀愁难醒。
忆我曾为帝城客,客里论交话畴昔。玉楼弦管天下春,醉舞杨花日西夕。
此时聚首情皆真,云萍转盼难重陈。高官坐揖小官拜,九州四海知何人。
长安少年更翾薄,一饷飞蚊聚欢乐。残杯冷炙心已悲,此士平生惯藜藿。
君不闻汉时豪杰称东方,列卿太史尚书郎。就中亦有贫贱者,威动星宿回清光。
为君痛饮亭边月,怀古伤今重离别。丈夫有志江海深,匣中雄剑知君心。
米罄方愁罍耻瓶,饴含又笑雀开屏。诗人老去知梅格,稚子生来有桂馨。
淡墨作书空即色,酽茶当酒醉还醒。吾生如寄天涯老,手植松槐照眼青。
竹老方作花,清气应自结。
结实成琅玕,中心换冰雪。
世人弗肯食,欲献终不屑。
凤凰在高冈,音响方节节。
小圃新穿土,中藏一丈空。
山腰泉脉透,进口树阴蒙。
浇药先资用,煎茶已见功。
甘凉羞自荐,汲许四邻同。
九陛门深障晓芃,暖寒初致感恩辞。
争先敢羡偷狐手,再拜真同赐马骑。
掩耳功高知不世,续貂名在愧乘时。
炎凉几作班姬扇,恋恋谁存赠别诗。
延州高让远,传芳世祀移。地绝遗金路,松悲悬剑枝。
野藤侵沸井,山雨湿苔碑。别有观风处,乐奏无人知。
浮世功名总是虚,从然轩冕又何如。
趁无日发来侵镜,好卖青山去荷锄。
贤圣一丘无用土,英雄几板可疑书。
生涯傥了寒暄计,独抱遗经亦有馀。
山西名将好男儿,报国丹心一剑知。貔虎衔枚严号令,犬羊寒胆避旌旗。
九重雨露朝承诏,八阵风云夜出奇。此去西羌应坐困,功臣充国早班师。
环合青峰插剑长,小平如掌寄禅房。危阑半出云霄上,秘景尽收天地藏。
野阔群山惊破碎,云低沧海认微茫。九华籍甚因人显,迥秀可怜天一方。