知己林和靖,论心何水曹。
平生怀玉雪,独立占风骚。
月落香方觉,天寒韵更高。
冥搜吟未就,清梦满江皋。
折花逢驿使,寄与陇头人。
江南无所有,聊寄一枝春。
高堂有旨酒,列坐有嘉客。相逢燕赵徒,携我酌春夕。
香雾蒙玉壶,飞花落瑶席。狼籍驼蹄羹,照座浓琥珀。
美人红罗襦,微微送廊芗泽。酒酣闻浩歌,歌声惨不怪。
劝客尽此觞,光阴如电激。今日清镜颜,明日青山魄。
百年不可知,须为目前惜。四座感此言,举觞更浮白。
乐哉此夕饮,髡亦能一石。
冥色如烟村,残云带寒雨。芦荻风萧萧,渔人隔烟语。
木棉初种时,其子皆露天。
意在衣被人,不肯为人怜。
我行忽见之,三叹心惕然。
感此复再拜,草中有大贤。
丈夫生宇内,岂止图自全。
鹑衣瓮牗下,措意在八埏。
杯水虽至微,味亦同深渊。
泰山非不高,远视等一卷。
但使志今存,何必快目前。
惜哉彼下士,白发守遗编。
采药采参苓,种花种桃李。参苓令人寿,桃李夏阴美。
监门能解围,饿夫堪救死。古来慷慨人,往往出下士。
厚貌仰姬公,绝交广刘子。二端孰为正,偏辞竟难恃。
卓哉赵孟言,劝君锄棘枳。
辘轳梦断金梧井,夜月沉沉风露冷。
起向庭中独自行,伴人惟有梅花影。
闲来结得小茅亭,但识烟云月露形。历日不书藤叶纸,年年只记柳条青。
海棠栽植遍尘寰,未必成都欲咏难。
山木瓜开千颗颗,水林檎发一攒攒。
初疑红豆争头缀,忽觉燕脂众手丸。
西蜀僧家根拨小,南荆宫舍树支宽。
高穿群木无因蔽,平倚危楼最好看。
十亩园林浑似火,数方池面悉如丹。
锦袍万丈仍连袂,珠被齐光更合欢。
风嫋细腰妆正罢,露晞铜雀泪新乾。
晨曦远借彤云暖,秋魄微侵甲帐寒。
会讌岂劳供幄幕,采香应见费龙檀。
穠烧游女青丝发,殷染妖姬白玉冠。
宾席半移隈茜绶,使车多热簇雕鞍。
层层排朵萦飞蝶,密密交柯宿翠翰。
诗客早惭矜镂管,画工谁敢炫霜纨。
本期相伴千场醉,可忍轻邀百卉残。
川路尚移随迅濑,蕃船犹折出长澜。
飘零绛雪深盈尺,收拾晴霞散结团。
时去独应贤者识,色空前有达人观。
谱为仙子终须美,实作寒梅况不酸。
五六年来离别恨,春宵频梦石台盘。
长江一马化龙游,却惜河山半壁收。肆志强臣频耀武,清谈名士仗宣猷。
立排异地迁都议,静镇新亭入室矛。晋代千秋踪迹邈,乌衣门巷到今留。