庄周曾论书,丁字乃有尾。八分周已有,不自秦人始。
缅昔雨粟后,仓颉古文起。周宣二千年,中国通行此。
大篆变古法,籀文传自史。李斯变小篆,损益成绝技。
八分即小篆,聚讼殊可已。武将乃造笔,中涓更造纸。
不必出圣贤,万世遵遗轨。斯也灭圣经,罪不容于死。
此事可掩罪,亦薄乎云尔。斯诛汉隶出,却笑父似子。
唐朝名最盛,莫过阳冰李。咸谓李氏后,骑省一人耳。
清峭皖公山,山影落杯里。当时南唐衰,谪居下柴里。
双溪行院婢,古秀世无比。乔亭双美人,有灵亦当喜。
谁知金源后,碑失亭亦毁。迄今七百年,何处寻遗址。
金石且不寿,叹息循山趾。
出门何处问西东,指画翻为语论同。到此客头潜觉白,
未秋山叶已飘红。帐前影落传书雁,日下声交失马翁。
早晚回鞭复南去,大衣高盖汉乡风。
不禁乡思倚危楼,山色空蒙海气浮。风雨别来花半老,音书隔绝雁惊秋。
林间野鹤呼幽梦,天际浮云带远愁。好寄相思与娄水,门前日日有潮头。
古人云此水,一歃怀千金。试使夷齐饮,终当不易心。
寒风发清响,木叶忽纷飞。微月澹樵径,疏烟生竹扉。
隔林深犬吠,远寺夜僧归。闲步寻幽兴,相于拟息机。
竹屋围深雪,林间无路通。暗香留不住,多事是春风。
斜光月映纱窗小,美荫云连翠竹高。花露染成香地暖,隔帘轻吹晚骚骚。
绝塞万山秋,筹边更筑楼。马肥春苜蓿,人醉卧箜篌。
图画云台列,功名铁柱留。上公蒙宠异,方赐紫云裘。
知己林和靖,论心何水曹。
平生怀玉雪,独立占风骚。
月落香方觉,天寒韵更高。
冥搜吟未就,清梦满江皋。
折花逢驿使,寄与陇头人。
江南无所有,聊寄一枝春。