吾闻尧时种蓝妪,世代更移那可数。帝尧朽骨无微尘,此閒犹有尧时墓。
墓中老妪知不知,五帝三王奚以为。狼贪鼠窃攫尺土,窾木未枯已易主。
君不见仙人掌,分明指取青天上。骑龙谒帝大罗天,不逐华虫挂尘网。
又不见石棋盘,人去盘空局已残。当时胜负此何有,争先夺劫摧心肝。
请君绝顶试飞舄,左望东瓯右东冶。山川不见无诸君,但见烽烟遍郊野。
野老吞声掩泪哀,茫茫沧海生蓬莱。
树老香还幽,人间地亦静。澄波浸山色,修篁筛日影。
时有双白鹤,飞来上渔艇。
同胞惟剩汝,临老奈频离。鬓改人还健,家贫屋已移。
松心凝晚翠,桐树长孙枝。饶有含饴乐,无须泪暗垂。
山光如淀(diàn),湖光如练,一步一个生绡(xiāo)面。
叩(kòu)逋(bū)仙,访坡仙,拣西湖好处都游遍,管甚月明归路远。
船,休放转;杯休放浅。
远山一片青翠,湖面就如白娟般光洁,每走一步都都如同一幅山水画。
去寻访林逋的梅花仙鹤,再去苏堤游玩。把西湖美景都游个遍。明月高高升起天色已晚,回路还远也都不去管它。
向前行水和船儿啊不要转头,对着如此美景,酒可不要斟浅了。
淀:青黑色染料。练:白色丝娟。生绡:没经过漂煮的丝织品。古人用来作画,所以也指画卷。
逋仙:林逋(967一1028),字君复,北宋著名诗人。性孤高自好,终生不仕,后隐居杭州西湖,结庐孤山。赏梅养鹤,也不婚娶,人称他“梅妻鹤子”。常驾小舟遍游西湖诸山,每逢客至,叫门童子纵鹤放飞,林逋见鹤必归。坡仙:指苏轼,号东坡居士,北宋著名文学家,词人,诗人。他任杭州刺史时在西湖筑堤,夹堤广植柳桃。人称苏堤。
花信紧,二十四番愁。风雨五更头。侵阶苔藓(xiǎn)宜罗袜,逗衣梅润试香篝(gōu)。绿窗闲,人梦觉,鸟声幽。
按银筝(zhēng)、学弄相思调。写幽情、恨杀知音少。向何处,说风流。一丝杨柳千丝恨,三分春色二分休。落花中,流水里,两悠悠。
暮春时节花期已快过,五更时分窗外小雨仍是淅淅沥沥。石阶上长满苔藓穿着罗袜就可以踩上去,空气潮湿,衣服也只能放在熏笼上。梦醒无事,只听窗外鸟儿啼鸣,倍感清幽。
轻抚银筝,慢慢练习相思曲。琴声婉转多情,只可惜无知音聆听。心中的这无限愁绪要到哪里去诉说啊!雨中杨柳飘飘荡荡,残花满地,仿似在告诉我们:已至暮春,春将休。
花信:花开的信息,亦指开花时节,泛指女子在20岁左右的青春年华。五更头:天将明时。梅润:谓梅雨季节的潮湿空气。香篝:熏笼。绿窗:绿色纱窗。指女子居室。
银筝:用银装饰的筝或用银字表示音调高低的筝。
几年无事傍江湖,
醉倒黄公旧酒垆。
人间纵有伤心处,
也不到刘伶坟上土,
醉乡中不辨贤愚。
对风流人物,
看江山画图,
便醉倒何如!
岁尽方看老却身,更将幽思早惊春。
东郊节候林端见,南国山川镜里新。
宴赏移时淹醉客,笙歌满路起游尘。
亦随景物消愁寂,愿得春风长与人。
列馆成恬旷,垂轩坐息机。
未须人境远,已觉世尘违。
筠密秋生院,花残日背扉。
谁将示冲漠,予意正忘归。
君山苍翠接青冥,东走洮湖上洞庭。茅屋向阳梳白发,竹窗深夜诵丹经。涌泉回泬鱼龙气,怪石惊腾鸟兽形。为问前时金马客,此焉还作少微星。不是幽栖矫性灵,从来无意在膻腥。满川风物供高枕,四合云山借画屏。五鹿归来惊岳岳,孤鸿飞去入冥冥。君阳遁叟何为乐,一炷清香两卷经。
六朝旧事知多少,尽在天禧塔上层。
高处只应添泪眼,老僧语客莫来登。