古观重重绕翠微,杉松深处掩双扉。
云生万壑投龙去,海隔三山放鹤归。
花洞宴游春日永,石坛朝礼曙星稀。
每听高论长生理,擬向寰中便拂衣。
立身海上钓鱼台,尽日潮声去复来。漫说渔翁能遁世,风波满目打难开。
天与孤高花独新,世间草木信非伦。
影涵水月不受彩,气傲冰霜何待春。
冷淡自能驱俗客,风骚端合付幽人。
往来百匝阶除里,顿使心无一点尘。
平芜缥缈浩无烟,禾黍高低遍野田。馌妇携筐遵小径,农夫荷锸觇荒泉。
场坡瓜熟风当户,沧海渔归月在船。更喜清时无寇警,长江迤逦得安眠。
长云不离天,森林不去地。俯仰斯人徒,天地同气谊。
千里亦匪遥,并驾歌戾止。人生重相知,何论疏皆异。
一盖孔程倾,杯酒元黄懿。谁云此襟期,古今乃殊致。
缅兹良晤难,好怀安可寘。莫惜携手迟,但愿断金利。
仰首思停云,元亮有同志。世路崎崄多,转盻忽如弃。
赠子写绸缪,永慰旅中意。
晚日低霞绮,晴山远画眉。
春青河畔草,不是望乡时。
边邑鸿声一例秋,大波平日绕山流。
故人千里同明月,尽夕无言空倚楼。
深院清明冷凤箫,梨花寂寂雨潇潇。
秋千一架红墙角,终日无人影自摇。
金鸭香残酒半醒,夜深寒月过西棂。
可怜心事无人识,诗眼与灯相对青。
雨过盘池起绿波,夜来添得几圆荷。
单衣不奈春寒恶,却美杨枝挟纩多。