西江中
秦皇有地包沙漠,秦民无地堪托足。
民心咫尺不戴秦,秦令安能到空谷。
商山紫芝青门瓜,武陵洞底栽桃花。
草木不共人逃去,虞妃山赭良堪嗟。
秦皇一世二世歇,秦民万世桃花月。
渔子相逢五百年,已闻几度乾坤裂。
靖节先生曾作记,只云贤者兹避世。
时人浪作神仙传,空自渺茫涉奇异。
所种柴桑五株柳,胜是武陵千树桃。
闻说蓬莱水已枯,懒从海上拾珊瑚。山前石烂云生母,天际禽飞雪作姑。
三尺清冰雷焕剑,一杯元气长房壶。此中尽是琼林侣,何事年来不寄书。
十二天街雨压沙,秋千咿喔响人家。
东风会劝十分酒,寒食初开百玉花。
年少斩新金络马,柳阴无数画轮车。
春来谁道迟迟日,尤觉春来日易斜。
垦土耕烟四十年,了无祥教与人传。
钁头边事谁相委,八月深居有笋鞭。
修竹千竿屋数椽,白云寒瀑挂岩边。就中若许添尘客,愿借山翁一榻眠。
浊酒一杯自酌酬,囊中不必问提流。卑卑此日无高论,秩秩谁人莫大猷。
李杜那能降巷伯,孙刘似欲拟荆州。乘桴未可浮沧海,且揭离骚读远游。
园中鸟不鸣,邻女静弹筝。只道东墙下,无人看月明。
客宿楞伽宫,秋深白露中。云归千涧满,月出万山空。
兵甲何时息,琴尊此夜同。张华有宝剑,醉拔舞雌雄。
不假阳和力,孤生造物先。九天犹浑沌,一树已婵娟。
节候每相左,冰霜竟失权。只因高欲绝,无意竞新年。