千首诗兼百首文,宗韩之子拾遗孙。吾乡此道嗟几绝,先世馀风喜仅存。
三变声名徒自惜,平生襟抱向谁论。相知惟有贫相见,拨置穷愁付酒樽。
心游太古后,转觉此生浮。天外知何物,山中著得愁。
岸花低草色,潮水逆江流。消尽盈虚里,令人白尽头。
剩水浸秋碧,馀霞占晚红。浩歌鸣鹤后,柔橹泛鸥中。
酒戒情难遣,诗吟老未工。怀哉真面目,助顺企清风。
别后蓬丘老,分杯岁又阑。
发因求道白,心但济时丹。
瘧鬼三秋热,河鱼六月寒。
不图梅影夜,对榻共平安。
人如和靖清难比,花似寒梅秀可餐。
却问荔支何所似,江瑶初雪水日盘。
五十莱衣宦海荣,每将忠谠报平生。
暂分竹去宽宵旰,又赐环归近圣明。
人物渺然须引类,东南竭矣愿休兵。
功名自重囊中物,感悟从来看积诚。
一声巧啭柳巅头,半丈红芳送晓筹。
天气柔嘉收积雨,林花稠叠竦高楼。
七槃长袖重新制,九醖空樽讵足忧。
丘壑夔龙位岩石,何妨送帽对沙鸥。
贪得不知义,流风紊四维。
珪珇实盲昏,黥髠亦觊窥。
谅非跖蹻才,竞揭椎埋旗。
巨猾肆滔天,小丑争攘欺。
立国计安出,顾无以家为。
三州破竹势,吏卒伤挠隳。
越人竟何能,非复慰佗时。
壶箪迎王旅,克捷剑之湄。
闽府幸宴然,一毫未尝亏。
噫吾有以待,致尔由他歧。
残蘖失追袭,诸将咸思归。
勉哉方伯职,力拯邻邦危。
漳滨拏未解,蜂蝎生武夷。
姑息倒囷藏,谆复行文移。
近事苟目前,远忧那敢知。
天运未太平,佛力亦其微。
武夫勿告劳,儒冠须出奇。
知人与安民,此责诚塞之。
来时健笔佐嫖姚,去折槐花度野桥。
谁见尊前此惆怅,一声歌尽路迢迢。
谁家吹笛画楼中?断续声随断续风。
响遏(è)行云横碧落,清和冷月到帘栊(lóng)。
兴来三弄有桓子,赋(fù)就一篇怀马融。
曲罢不知人在否,余音嘹(liáo)亮尚飘空。
是谁在美丽的楼阁上吹笛子?悦耳的笛声随着轻风断断续续传来。
当笛声嘹亮时,就像横在碧蓝的天空上阻遏来往的浮云。当笛声清和时,就像随着冰冷的月光照进我的床里来。
笛声优美,就像当年桓伊随兴所至为王徽之奏的三首曲子;而曲调的优雅更让人想起马融的笛赋中所用的词句。
一曲吹毕,不知道吹奏的人是否还在画楼上,而那嘹亮的笛声却好像还飘荡在空中,久久淡散。
画楼:雕梁画栋的楼阁。
遏:止住。碧落:天空。道家称天空为碧落。清:清越。形容笛声清悠高扬。帘栊:挂着帘子的窗户。
三弄:指《梅花三弄》。桓子:晋朝的桓伊。马融:汉朝人。有《笛赋》一篇。
尚:还。