春风吹明月,夜落梅花里。相对两忘言,清香淡如水。
析桂炊珠颇不赀,衰年累尔苦支持。我家乞米寻常事,十万饥军待饷时。
四气自潜运,阴阳互来往。春风何必多,碧草日夜长。
一树生空庭,婆娑不堪赏。旧业靡遗馀,生意久夭枉。
天心非不仁,物性固难强。睇彼桃李颜,徙倚增怅惘。
天下有诛赏,固非君所私。
太宗泣君集,意恐劳臣疑。
至公一以废,智术相维持。
哀哉功名士,汲汲尚趋时。
妍蹄饰镂鞍,飞鞚度河干。少年本上郡,遨游入露寒。
剑琢荆山玉,弹把随珠丸。闻有边烽息,飞候至长安。
然诺窃自许,捐躯谅不难。占兵出细柳,转战向楼兰。
雄名盛李霍,壮气能彭韩。能令石饮羽,复使发冲冠。
要功非汗马,报效乃锋端。日没塞云起,风悲胡地寒。
西征馘小月,北去脑乌丸。报归明天子,燕然石复刊。
三两人家倚碧岑,鹧鸪啼处落花深。汲泉煮茗留僧语,种竹生林引凤吟。
缱绻关情禽对语,婆娑生意树交阴。此中谁是陶弘景,为说经邦济世心。
金马何曾半步行,碧鸡那解五更鸣。
侬家夫婿久离别,恰似两山空得名。
乐游原上醉呼鹰,云拥将军猎骑腾。凭吊不堪还驻马,西风残照汉家陵。
黄沙风卷半空抛,云动阴山雪满郊。探水人回移帐就,射雕箭落著弓抄。鸟逢霜果饥还啄,马渡冰河渴自跑。占得高原肥草地,夜深生火折林梢。
黄沙风捲半空抛,云动阴山雪满郊。探水人回移帐就,射雕箭落著弓抄。
鸟逢霜果饥还啄,马渡冰河渴自跑。占得高原肥草地,夜深生火折林梢。