昔有羽林郎,持戟出未央。挥鞭过酒肆,招摇都市傍。
酒家女二八,颜色耀春芳。黄金为条脱,白玉为耳珰。
越罗裁中裙,齐纨制下裳。服饰既璀璨,膏沐尤馨香。
不意冶游子,停骖登我堂。银鞍耀红日,韎韐何辉煌。
提壶索美酒,岸帻据胡床。金刀脍鲜鲤,烈火炮羔羊。
酒尽出门去,婵媛结衷肠。已去复再返,解赠紫罗囊。
君心一何苦,君情一何长。妇人贵远别,持此非所当。
还君紫罗囊,妾非青楼倡。
从来轩冕泪,不滴芰荷衣。独有今朝别,使君先泪挥。
地偏愁会隔,天阔恐书稀。望望车尘远,人人哽咽归。
朝来一穗看炉烟,遽挽银河下九天。
东海不冤私自幸,南阳高卧且随缘。
佳名德雨闻前代,尺字商霖证昔年。
老子婆婆那辨此,两翁心印有人传。
瞻思不及望仙兄,早晚升霞入太清。手种一株松未老,炉烧九转药新成。心中已得黄庭术,头上应无白发生。异日却归华表语,待教凡俗普闻名。
送子南征爱子深,殷勤听取拙翁吟。为儒但有书堪信,试邑元无谱可寻。
民病盍知渠即我,郡贫应念昔非今。圣门絜矩真良法,彼此秤停要尽心。
老眼视茫然,时时手一编。未能忘习气,聊复遣馀年。
欹枕山窗下,篝灯细雨边。谁应知此味,自结静中缘。
仓皇战守强撑支,力尽孤城竟死之。不谓真卿能备寇,终然南八是男儿。
尘昏何处归辽鹤,月黑空山叫子规。不负平生忠孝志,故人亲勒墓前碑。
鹤羽鸾绡事已空,奉华遗寺对高松。宫斜凤去无人见,且看门前粉壁龙。
世变忽如此,天心那可知。蛟螭江欲裂,戎地马堪支。
当日销金甲,斯人遂赤眉。群奴把芦管,应向阖闾吹。
青海传烽燧,黄沙入鼓鼙。单于屯塞北,大将出辽西。
落日胡笳惨,悲风汉马迷。燕将有奇石,勒笔待君题。