娟娟微月小庭西,月下幽人影自随。赖有寒梅伴愁绝,一枝清艳耿疏篱。
符亭之地雅离群,万古悬泉一旦新。若念农桑也如此,县人应得似行人。山如巫峡烟云好,路似嘉祥水木清。大抵游人总应爱,就中难说是诗情。
春山杳杳日迟迟,路入云峰白犬随。两卷素书留贳酒,一柯樵斧坐看棋。蓬莱道士飞霞履,清远仙人寄好诗。自此尘寰音信断,山川风月永相思。
黄昏歌舞促琼筵,银烛台西见小莲。二寸横波回慢水,一双纤手语香弦。桂形浅拂梁家黛,瓜字初分碧玉年。愿托襄王云雨梦,阳台今夜降神仙。
东山布衣明古今,自言独未逢知音。识者阅见一生事,
到处豁然千里心。看书学剑长辛苦,近日方思谒明主。
斗酒相留醉复醒,悲歌数年泪如雨。丈夫遭遇不可知,
买臣主父皆如斯。我今蹭蹬无所似,看尔崩腾何若为。
孰云久闲旷,本自保知寡(guǎ)。
穷巷独无成,春条只盈把。
安能羡(xiàn)鹏举,且欲歌牛下。
乃知古时人,亦有如我者。
谁说我长久以来都十分清闲,本来就是因为能赏识我的人太少。
我身居陋巷,却没有什么成就,就像细小的树枝一样,没有什么枝叶。
怎能一味羡慕显达之人,暂且先在牛车下放声高歌吧。
我知道古代的人,也有像我一样的呀!
孰云:谁说。闲旷:清闲。保:守。知寡:知我者稀少。
穷巷:偏僻的里巷,陋巷。春条:幼树。盈把:一手可握,指细小。
鹏举:喻指仕进。歌牛下:指在牛车下放声高歌的宁戚。
帝子苔痕玉座青,鹧鸪啼处雨冥冥。北门剑佩迎蕃使,南极风涛接御亭。
江海佳期愁晼晚,水天旧事梦娉婷。秦丝解与春潮语,一曲蘼芜忍泪听。
自从别京华,我心乃萧索。十年守章句,万里空寥落。
北上登蓟门,茫茫见沙漠。倚剑对风尘,慨然思卫霍。
拂衣去燕赵,驱马怅不乐。天长沧洲路,日暮邯郸郭。
酒肆或淹留,渔泽屡栖泊。独行备艰难,孰辞干鼎镬。
皇情念淳古,时俗何浮薄。理道须任贤,安人在求瘼。
故交负奇才,逸气包謇谔。隐轸经济策,纵横建安作。
才望忽先鸣,风期无宿诺。飘飖劳州县,迢递限言谑。
东驰眇贝丘,西顾弥虢略。淇水徒自深,浮云不堪托。
吾谋适可用,天道岂辽廓。不然买山田,一身与耕凿。
出门人事厌纷纷,春色三分已二分。十步离山九回顾,一杯到手百无闻。
苍茫天地有如此,磊落古今何独君。欲向荒台问遗迹,水明沙浦只行云。
佳月静可饮,一天明水寒。馀光泛不极,徘徊尊俎间。
但觉凉露下,不知清夜阑。醉眠吾有兴,君当下西山。