钟阜犹存王气销,石城自打晚来潮。行逢旧燕乌衣巷,偶听残莺白下桥。
风月一天袁虎咏,衣冠满地阿龙超。临觞莫漫悲千古,六十年前是六朝。
萧山夫子七十余,前年致政留京都。苍颜白发谢簪裾,腰脚轻健不用扶。
旧宅十笏城东隅,荒园草草瓜与壶。中有游龙杂苇蒲,紫花烂漫秋不枯。
鳞鬣渐老根生须,笑谓畦丁无鬋除。制以为杖形状殊,坚比赤藤轻若无。
直逾邛竹中则虚,镌铭示我屡叹吁。自言老退思江湖,家无桑田八百株。
又乏橘官千头奴,便作寓公聊自娱。人生随地皆安居,饱食缓步可当车。
且学老圃往荷锄,草木位置不粗疏。长公近亦归衡庐,童稚绕膝读我书。
亲宾过从语踟蹰,年年根节劳爬梳。良材如此当预储,梱载分致诸老儒。
愧我樗散非世须,问道傥许谈其粗。夫子神完老愈癯,谁陪履凫健走趋。
延年作颂敢近诬,岂但功与灵寿俱,难进易退古不如。
黄河如丝导昆崙,万里南下突禹门。
支流潜行天地底,派作八道如霆奔。
吾闻川真岳灵有真宰,况乃利泽开洪源。
龙神窟宅瞰平野,千古庙貌何雄尊。
深林含蓄雷雨润,冷殿似带波涛痕。
我来南州走尘坌,执热未濯忧思烦。
试斟百洌洗肝肺,一勺注腹清且燉。
悠然晞风坐东庑,倏见绘画如飞骞。
仙宫华裾乘朱轩,旗纛掩蔼蛟伏辕。
雷公电母踏烟雾,天吴海若驱鼍鼋。
何时借取霹雳手,倒挽银汉清干坤。
庙前老翁顾我语,孺子未易排天阍。
何为高论乃如此,一笑春风满面温。
是时三月游人繁,男女杂还箫鼓喧。
骞茭沈玉笑灵贶,割牲酾酒传巫言。
巫言恍惚庙扉盖,拜手上马山烟昏。
淡黄柳色小沙堤,昨夜微霜秋满溪。月晓风清人未到,藕香常在钓船西。
晨兴长意佳,独坐开半扉。池塘澹不流,轻燕帖水飞。
青阳醉万物,随地生光辉。云飞与川驰,何处不生机。
安得浴沂者,浩歌以同归。
莺歌凄惋燕飞忙,似送东风过柳塘。翠叶有情眉黯淡,粉花无力意悠扬。
茫茫塞北关山远,漠漠江南道路长。犹幸暌离非隔岁,相逢拟待腊梅黄。
残暑不成眠,一夜长数起。山深月色高,坐看松阴徙。
云居去地三千丈,缥缈真为云所居。却讶峰头多畎浍,宛然天半一村墟。
栴檀况有神宗笔,贝叶曾分御府书。僧老不知陵谷变,向人犹说旧皇舆。
暧暧村烟暮,牧童出深坞。骑牛不顾人,吹笛寻山去。
才入平园便有声,唐昌观里久知名。
已堆玉琖分金粟,更插银花小翠罂。
萝蔓春风藤薜长,山礬香气晋齐盟。
世间百卉应无恨,不遇王公枉一生。