杜鹃啼血诉春归,惊落残花满地飞。
惟有帘前双燕子,惜花衔起带香泥。
探幽穷涧底,尽处泻寒流。梯磴寻奇绝,扪萝上石楼。
山花香易采,野果棘难求。雨过侵衣湿,还山日未休。
君竟翩然返故居,题桥应笑拟高车。宁编《荆楚岁时记》,不读司空城旦书。
词赋飞腾聊自喜,江山辽落兴何如。怀人若问吴门卒,尚有诗狂未扫除。
滩头鸣榔去,偃仰醉霜月。
意倦早归来,风波渺愁绝。
汉嘉城南雨新晴,汉嘉城下登舟行。舟行适意那有此,楼台摇荡绿波起。
凌云有意送行客,九峰青人船窗里。大波怒起声喧豗,濛水涐水横江来。
阳侯出斗踏巨浪,罔象逃遁愁惊雷。长年三老惯涉险,到此变色胡为哉。
举头喧呼人踊跃,船势忽如飞隼落。乌尤山下一回头,犹见惊涛溅佛脚。
清风不动旗影斜,鼓音未断回帆挝。翠羽惊飞江上鸟,白蘋开满江边花。
江鸟江花无限景,碧流荡漾波纹静。无数数烟峦翠作堆,分明倒卧峨眉影。
峨眉山影和烟沈,峨眉雪水入江深。船头一掬寒沁齿,好试平生冰雪心。
荦确一径窄,马蹄不得骋。转步失寸分,万丈堕眢井。
毒雾昼未开,炎夏晓犹冷。莓苔翳杂树,惨绿浸衣领。
雨浥梨花粉泪香,一痕淡月照修廊。
春来只是寻常夜,惟有杜鹃添觉长。
尔汝歌如水调长,江南江北共凄凉。不知横锁千重断,尚恋回舟一水香。
红豆按歌空有泪,庭花比玉恰逢霜。到今无客悲禾黍,旧院人还说顿杨。
江孔倾危不足论,可怜名士亦脂唇。犊车诣阙宁非妄,翟茀蒙尘岂是真。
削柿南流满淮甸,回戈东指下湘滨。帝星长白增芒耀,前路驱除定有人。
赌墅风流误后贤,屡朝狎客递当筵。宫车惯入鸳鸯寺,台阁新翻《燕子笺》。
千载埋金悲故国,十州镕铁铸当年。停云歌歇行云散,断送繁华尺五天。