静练涵虚光,赪霞散奇绚。繁葩竟何力,矫此炎威煽。
逶迤映华馆,窈窕移清宴。污黦岂独殊,高怀亮谁见。
世人贵稀得,纷晻神先倦。鳞鳞秋水间,凉红坐疏贱。
微波亦何托,孤香若为恋。尽日对方池,逍遥欲忘膳。
却怜西商急,转幸孤赏先。怜赏难自任,遐心滞閒院。
秋风乘夕起,明月照高树。闲房来清气,广庭发晖素。
静寂怆然叹,惆怅出游顾。仰视垣上草,俯察阶下露。
心虚体自轻,飘遥若仙步。瞻彼陵上柏,想与神人遇。
道深难可期,精微非所慕。勤思终遥夕,永言写情虑。
青帝行春信自专,精心知向海棠偏。不沾工部风骚力,犹占句芒造化权。
倚槛半开红朵密,绕池初应翠枝连。谁人与拔栽琼苑,看与花王斗后先。
西塘客竟去,草树响飕飕。箫鼓前村赛,烟霞何处楼。
风飘秋社燕,月泻晚溪鸥。野色携归案,诗情挂倦眸。
有酒当歌,歌亦莫苦。来日如归,曾不俟我。牙须䰄䰄,积水生苔。
苔生水枯,使我心哀。青天为舟,日月为桨。渡我百年,他人嗣往。
蜉蝣匪短,嵩岳匪长。人悲有余,我乐未央。何用为乐,与彼婴儿。
仰视苍苍,生不自知。何用为乐?与彼草木。蒙蒙尔心,俾无饥渴。
何用为乐?与彼山阳。朝行九州,夕不遗光。何用为乐?与彼瓦石。
中无肺肠,饮食不得。何用为乐?与彼浮云。逢逢天飞,首尾无因。
何用为乐?与彼流水。出入鱼腹,长生无死。生死同寄,形影俱虚。
但当欢乐,终我须臾。
一年蜡屐几回看,等到花开惜到残。漠漠冻云连近远,荒荒野月照清寒。
于人疏落如无意,写尔高空正自难。记得遥山旧茅屋,破扉朽几一枝安。
闽越干戈息,寒鸦还旧林。夕阳依草薄,霜信入湖深。
废苑何人到,空山独客心。不堪频驻马,归路接秋阴。
亲交莫绝,秉烛莫灭。来日孔怀,如何易别。营营百年,万虑难捐。
在乐滋忧,当歌慨然。人生如蚕,食桑于野。桑少防饥,桑多防泻。
茧成自殉,竟何为者?我欲终此曲,挥泪不能长。白头莫照镜,照镜悲流光。
静夜新雷雨欲滋,无端愁为落梅支。因追灞上初春日,转念孤山二月时。
香雪易飘风细细,飞琼难挽柳丝丝。问梅那得情如我,祇恐桃花笑也痴。
毓秀深闺迥异人,两间正气自能存。宁教香骨埋黄壤,未许焦头折翠钿。
烈日争光三道远,高风励俗百年传。遥遥华胄真无愧,应有芳名著简编。