行人辈,莫相催,相看日暮何徘徊。登孤舟,望远水,殷勤留语劝求仕。
畴昔主司曾见知,琳琅丛中拔一枝。且得免轮天子课,何能屈腰乡里儿。
长安落桑酒,或可此时望携手。官班服色不相当,拂衣还作捕鱼郎。
日高鸡犬静,门掩向寒塘。夜竹深茅宇,秋亭冷石床。
住山年已远,服药寿偏长。虚弃浮生者,相逢益自伤。
山边水边待月明,暂向人间借路行。如今还向山边去,只有湖水无行路。
林花发岸口,气色动江新。
此夜江中月,流光花上春。
分明石潭里,宜照浣(huàn)纱人。
交甫(fǔ)怜瑶珮(pèi),仙妃难重期。
沉沉绿江晚,惆(chóu)怅(chàng)碧云姿。
初逢花上月,言是弄珠时。
江边两岸花开艳丽、草木繁盛,江面春色动人一派生机勃勃。
明月倒映江中,随着那波光粼粼的江面轻轻晃动,那逝去的时光仿如春天盛开的百花般短暂。
月光皎皎,将石潭映照的格外清晰明亮,水边的浣纱人正在一刻不停的忙碌。
交甫看着昔日二位神女相赠的瑶珮,感叹那般美好的时候一去不复返。
江水潺潺,夜色下的江面更是深沉凝重,遥望那无边夜色,心中渐渐泛起了愁绪。
在那样一个美好的花开月圆之夜,交甫与二位神女相遇。
气色:景色;景象。
流光:指如流水般逝去的时光。
分明:明亮。
交甫:即郑交甫。相传他曾於汉皋台下遇到两位神女。瑶珮:美玉制成的佩饰。仙妃:此指郑交甫所遇江汉二仙女。
碧云:喻远方或天边。多用以表达离情别绪。
偶发陶匏响,皆蒙组绣文。清秋将落帽,子夏正离群。有恨书燕雁,无聊赋郢云。遍看心自醉,不是酒能醺。
食尽须分散,将行几愿留。春兼三月闰,人拟半年游。风俗同吴地,山川拥梓州。思君登栈道,猿啸始应愁。
风切切,深秋月,十朵芙蓉繁艳歇。小槛细腰无力,空赢得,目断魂飞何处说。
寸心恰似丁香结,看看瘦尽胸前雪。偏挂恨,少年抛掷,羞觑见,绣被堆红闲不彻。
切切:象声词,形容风声萧瑟。
觑见:细看。不彻:不撤。
摄瑑江城事已非,宦情原与世情违。
归来负郭无田宅,到处寒波有钓矶。
啼鸟似关愁客语,乱云如曳故人衣。
知君词笔频年健,几向秋空咏落晖。
草阁春深愁未消,日长惟爱木兰桡。大江不尽东流水,暮逐飞花过小桥。
辛夷零落海棠残,似梦春光取次看。人世那堪春几度,夕阳萧寺独凭阑。