美人桃叶渡,名士木兰舟。垂柳绿平水,夕阳红在楼。
草间蝴蝶乱,花外杜鹃愁。买醉吾非吝,当春孰共游。
皋苏粲园英,泽芝纷水叶。赤弁舞纤肌,黄袍缓老颊。
鸣飞各有适,吾独嗟衰薾。齿发久已疏,又复失调燮。
粱肉谢鼎俎,参苓富巾箧。葵扇风未来,桃笙汗初浃。
呻吟和哀蝉,梦寐追化蝶。抚枕念平生,世故饱更涉。
弱龄负奇志,胸蜺盘炜晔。夜徯傅嵓访,朝待渭滨猎。
荀爽岁九迁,康侯日三接。功业著钟鼎,声名垂史牒。
那知事大谬,举趾得踬跲。多难集暮年,百愿亡一惬。
寒灰消寸心,清泪腐双㫸。坐令孤鹏骞,化作瘴鸢跕。
忧来复自慰,人生几蓂荚。呼吸过百岁,俯仰失千劫。
乘流须纵棹,遇坎即停楫。些语不成骚,商歌鼓长铗。
我来泗水上,居与墟墓邻。弥望多枣栗,碍眼皆荆榛。
忽忽度岁月,不知时已春。朝来佳公子,遗我梅花新。
秀色照窗几,妙香袭衣巾。莽如瓦砾场,惊睹琼瑶珍。
念昔客江南,千树临江津。吴侬不知贵,但与桃李伦。
自从堕东土,梦绕江之滨。叹彼和鼎实,亦复生不辰。
穷愁坐空山,豺虎杂凤麟。此赠意不浅,难为俗子陈。
天道固溟漠,世路尤险巇。吾生本自浮,与物多瑕疵。
此去知何事,生死不可期。执手笑相别,无为儿女悲。
轻醉壮行色,扶摇动征衣。断不负所学,此心天所知。
屈指抠衣十七年,自怜须鬓已皤然。久知轩冕真无分,但觉溪山若有缘。
下学工夫惭未到,先天事业敢轻传。祇今已饱烟霞痼,更乞清溪理钓船。
窗外晴山竹半遮,竹根流水细鸣沙。小园寂寞春无赖,蝴蝶飞来绕菜花。
飕飗一径风,松泉竞清响。盘沿渡石梁,面壑林扉敞。
日落山色浓,秋近节气爽。寂静憩诸天,新凉纳方丈。
石亭甃澄泓,香台逼纬象。竹几写微吟,匏尊得真赏。
幽树暝禽栖,空阶白月上。客自爱清游,冲烟复孤往。
旧识庞眉僧,相送出灌莽。意行欺猛虎,彭觥策铁杖。
公馆岁将阑,更深不觉寒。宦情甘寂莫,民隐苦艰难。
渡近潮声逼,窗疏夜色残。何人沽美酒,小酌暂成欢。
夭桃穉柳恣春妍,镇日呼群嬉水边。
忽地上棚宣进入,祗承未惯怕争前。
寄迹画茅下,深山树绕村。清风来竹榻,明月顾柴门。
志业千秋远,书香一履存。鸟啼花落处,随意蹑云根。