刘氏磐石宗,略分天下半。斯文独更生,落落分族冠。
探书到千古,极意在理乱。故宜萧长倩,忧国共长算。
我怀崇兰君,多学真一贯。束发踵癯儒,长檠媚空案。
胸中行秘书,领略能默断。埋光久不暴,玉石终自判。
中年立周行,杞梓见脩干。雍容视出处,未可亟招唤。
坐令护都水,不特美先汉。荷囊侍丹扆,正讶归稍缓。
何为弃天闲,一往谢羁绊。黄垆闭白玉,万事风雨散。
讣来为失声,涕落伤老伴。孰知锦囊心,无复银钩腕。
柯山渺何许,日月忽已换。平生浑金质,反覆要熟看。
至宝琢寒泓,谁能抚遗玩。尚有千字碑,临风寄长叹。
碧瓦新霜侵晓梦,黄花已过清秋。风帆何处挂扁舟。故人归欲尽,残日更回头。
乐圃桥边烦借问,有人高卧江楼。寄声聊为诉离忧。桂丛应已老,何事久淹留。
那伽大定极清凉。迥超乎、赤黑青黄。一点菩提心,忽凝作草头霜。
忽飞出、百道寒芒。寒芒内,芬陀零乱,鸑鷟翱翔。遇牧牛童女,稽首雪山王。
茫茫。真如梦如幻,如泡影、露电流光。一撮土之多,霎时间、微妙严庄。
从定起,皂已身心齐化,物我相忘。便随波逐浪,大海水无量。
山楼四面敞清风。俯深林、户牖玲珑。雨后一凭栏,直望尽海云东。
栏干外、影接垂虹。夕阴转,满壑松涛浩浩,花露濛濛。
拥邺侯书架,老我此楼中。从容。启云窗高朗,微凉夜、秋纬横空。
襟袖拂星河,鸡三唱、晓日通红。同志者、二三良友,侍立青童。
问茫茫宇宙,屈指几豪雄。
全真装束古衣冠,结双鬘,金耳环。耐可凌虚,归去洞中天。
游遍洞天三十六,九万里,阆风寒。
荣华儿女眼前欢,暂相宽,无百年。不及芒鞋,踏破万山巅。
野鹤闲云无挂碍,生与死,不相干。
怀玉多年不易沽,价高留取作人模。胸中若使边生有,囊里何妨郑子无。
旴水源源明道派,闽山矗矗紫阳徒。蓝青以次须时用,方信须眉是丈夫。
台辅尊贤菲报功,况因符命策司空。
平生只为耽言谶,待此登庸恐未公。
重修礼乐佐文明,乐善终能保令名。
两汉贤王谁与并,河间以后便东平。
琴遇知音始可调,卓非善听亦徒劳。
早知应聘终罹祸,罪死何如节死高。
底处娇黄蜡样梅,幽香解向晚寒开。
故人未寄岭头信,先报江南春意来。