明时尚右学,髦俊各有造。庙堂足旁罗,山林极幽讨。
公家秉懿德,胸次五车饱。精神掞空碧,符采绚华藻。
当年觐宸旒,启沃邦家兆。居然宰州邑,抚字弗草草。
棠阴护晴昼,燕香散穹昊。沧海一驻盖,驰声被夷岛。
轻车驾熟路,玉帐罥清晓。参谋语堂堂,筹画气矫矫。
政事刀发硎,温恭圭袭缲。乌台兹振佩,七郡尽惊愀。
贤良赖登庸,奸回幸深剿。书生仰星凤,瞻拜苦不早。
高堂抱真素,白发已垂老。愿提五色笔,钧陶藉吾道。
俾纾人子心,捧撽自倾倒。洪恩曾靡忘,有如日皎皎。
需公职补衮,调燮计非小。他时安黎元,抚掌谭笑了。
幽人久住湖南隅,开门看月雪满湖。团团茅斋小如舸,宛若身世江湖居。
夜深梦入剡溪曲,青帘白舫如吾庐。似嫌清气生肘腋,坐觉寒景横瞳矑。
梦回但讶夜生白,恍若雪浪摇窗虚。起来作诗不可纪,呵冰写作山阴图。
冒雨寻幽胜,芳怀太率真。影连衡岳晴,清涤泰寰新。
峰展青莲面,亭芬金谷春。虽知勤羽盖,无以弃松筠。
诗成正自不因题,看取风人发兴时。
语到口头无可奈,未须搜搅古吟诗。
病足蹒跚好罢休,又登绝顶故迟留。
霜明枫叶红如染,露挹岚光翠欲流。
远目无穷休更望,赏心未足卜重游。
超然胜绝非人世,疑是身居麟凤洲。
卷发胡儿眼睛绿,高楼夜静吹横竹。一声似向天上来,月下美人望乡哭。直排七点星藏指,暗合清风调宫徵。蜀道秋深云满林,湘江半夜龙惊起。玉堂美人边塞情,碧窗皓月愁中听。寒砧能捣百尺练,粉泪凝珠滴红线。胡儿莫作陇头吟,隔窗暗结愁人心。
缃桃千叶正宜春,万里风尘叹此身。移向平章亭子畔,徘徊应忆武陵人。
一笱费一竹,得鱼不盈觔。一笮费千竹,度人纵如云。
费竹有多寡,终非爱竹人。筐成塈落梅,忍杂土与尘。
笾实荐宗庙,凛然对明神。用有贵贱异,能免伐竹频。
尚有汗简编,圣言载谆谆。妙道固有托,蠹朽伤其真。
忆昔得此种,潜夺蟹谷春。竟尔隐其下,人曰竹隐君。
子乃更爱竹,孙尤爱无伦。视竹如视家,谁能乐家贫。
桑梓恭敬止,毛里不属身。丘木有松楸,望之忍为薪。
白凤下啄实,不知在何晨。虽当伶伦来,要使常回轮。
朝看南山云,暮看南山月。朝莫对南山,南山青不歇。
春采南山芝,冬茹南山雪。四时自往来,南山终不缺。
我歌南山诗,神爽亦飞越。况此山中人,闻当回白发。
夜行无月时,古路多荒榛。山鬼遥把火,自照不照人。