银河倒挂青山顶,苍虬偃卧芙蓉冷。烟峦深处起楼台,双双人在蓬莱境。
我观斯人非避秦,韬辉伏耀全天真。盍簪爱话无生事,恐教名利萦兹身。
霜叶林边秋色映,桂花香里行厨净。弹琴惟取古为音,漉酒还将清比圣。
逍遥此乐人间稀,洁已由来世所讥。只今四海皆乐土,不羡羊裘钓石矶。
八月高飙天上来,胥江叠浪如山堆。伍相扬威不可触,秦皇当渡空徘徊。
雷驱雪拥洪涛起,北赭南龛愁对峙。白马疑奔练影中,素车隐动鞞声里。
鸱夷之器未飘风,属镂之铓尚吐虹。野麋才入夫差苑,蔓草旋生句践宫。
吴亡越霸期须度,独有灵胥难霁怒。涌势常愁地轴翻,倾波若向天关注。
胥江涛险有如此,不烦铁锁沉江底。饮马谁教水伯逋,控弦谁使阳侯徙。
吁嗟乎巨壑填盈精卫石,朝可枯潮夕枯汐。兰亭夜抱冬青枝,累累之涕不可绝。
黄河城下水沄沄,船去船来几夕曛。老尽津头垂钓客,柳阴相对白鸥群。
已道还江县,犹然滞海门。
别来新鬼哭,书至故人存。
万死悬兵力,孤忠藉主恩。
岂无排难意,畏路不堪论。
泉源新涌出,洞澈映纤云。稍落芙蓉沼,初淹苔藓文。
素将空意合,净与众流分。每到清宵月,泠泠梦里闻。
峨峨郁孤台,下有十万家。喧呼隘城阙,恋此明使车。
忆公初来时,狂狡啸以哗。主将失节度,玉音为咨嗟。
一朝出明郎,绣衣对高牙。持斧自天下,荒山走矛叉。
光腾将星魄,枉矢失惊蛇。氛雾果尽廓,十州再桑麻。
恩令撰中秘,天笔有褒嘉。辛氏世多贤,一姓古所誇。
太史善箴阙,伊川知辞华。
谁欤立军门,杖节来要遮。亦有救折槛,叩头当殿衙。
英风杂文武,公独可肩差。佩玦善断割,挥毫绝纷葩。
时时有纵舍,惠利亦已遐。京西故畿甸,傍塞闻悲笳。
明时资馈餫,岂减汉褒斜。勿云易使耳,重地探荆巴。
三节萃一握,眷心良有加。古来居此人,爱国肯雄誇。
羊祜保至信,陶公戒其奢。安边有成略,此道未全赊。
公今有才气,功名安可涯。愿低湖海豪,磨砻益无瑕。
凌烟果何晚,犹有发如鸦。
北龙到海尽,郁钟泉石秀。巀然大黑云,横枕蓟门右。
矫首忽西上,欲与太行斗。青苍无坼虩,谁识中藏奥。
全变边塞莽,自成苍玉宙。阳崖百卉尊,阴谷千冰溜。
松云栋牖出,韶頀阶除奏。我来雨后山,黛洗烟岚透。
干霄千石奋,喷雪万泉吼。雄哉造化藏,远笑骊山陋。
把镜霜毛几种侵,佳期怪底负登临。也知病酒能颓玉,只恐寒花易落金。
杜甫多情怜岁月,陶潜得趣恋山林。明朝抖擞精神起,篱下同君较浅深。
花影脉脉,春愁黯无力。成阵乱红,不管人愁,无风飞急。
冷落秋千上巳后,较愁似、去年今日。问多情,燕子刚来,天涯消息。
无消息,归未得,守月直到灯黑。尽夜夜朝朝泪痕多,准不过一江潮汐。
人去今春已非旧,春去那人可如昔。便侬做东风,肯花枝怜惜。
半角庭阴,弓月映眉,珠露侵靸。花棚倒挂风枝,低罥鬓唇バ叶。凭肩笑问,甚日罢织流黄,泥人无语吟虫答。灯近悄分携,溜钗钿犀合。一霎。莲丝易折。未稳栖鸳,陡惊弹鸭。几度空阶,宵永笛声孤擫。玉腰烟瘦,□□梨梦香消,醒来凉袖阑干压。不尽度檐云,写间愁千叠。