闭户凋群木,渺然岁月过。自怜为疾久,不复使情多。
倚树暮禽集,曝檐初日和。本无閒散意,聊此慰蹉跎。
旧厌书签少,新知药味多。就閒惭子职,因病贵天和。
道欲依平澹,言先戒沓拖。乐幽初见性,不独避风波。
扁舟访我海边村,笑语俄惊隔九原。萧寺新题云有态,故乡清誉玉无痕。
伤心姹女能传业,衔痛慈亲尚倚门。纼绋情乖临穴送,一尊聊酹若敖魂。
一掷年华三十余,须眉对镜复何如!邓禹殊有封侯骨,虞卿空留解相书。
不贪鸡肋犹尔尔,徒羡骥尾亦区区。若待功成始归去,溪山主人笑我愚。
荒洲小筑笑焚余,结构新茆再卜居。性僻故贪鸥鹭侣,地偏犹偪虎狼墟。
寒芦瑟瑟秋张乐,宿火荧荧夜读书。正忆普天方左衽,此身那得混樵渔!
问津到扬子,眼界亦奇哉。海月潮推上,江天浪拍开。
山浮两螺髻,舟泛一虾杯。十载频南北,閒吟有此回。
洪武丁卯闰月终,暴风忽从鬼户作。故人不来君子藏,巽二踊跃蜚廉恶。
或嘘或啸或怒号,匪雄匪刚匪羊角。倒掀渤澥鼓雷霆,簸荡堪舆撼山岳。
万顷嘉禾尽偃如,十围古树犹拔却。塔轮震堕声铿鍧,屋瓦乱飞势挥霍。
鸟雀惊仆浑已僵,虎豺战慄如可缚。万民失色一翁云,八十七年无此若。
小斋斗大容老夫,斜雨敲窗打床脚。径侵衣被及琴书,毒甚卷茅欺我弱。
何不广莫扫兵尘,何不仲夏驱炎熇。尚忆当年歌汉皇,普天率土皆安乐。
漠漠寒烟返照时,文山当日此题诗。艰难早识谁无死,凭吊惟应我独悲。
欲写遗篇投逝水,难寻游迹荐江蓠。亦曾惶恐滩头宿,一种风涛两处吹。
晓色微茫尚带星,修蹊荦确断人行。
独支瘦竹身犹健,高入重云地忽平。
落月正当山缺处,细泉频作雨来声。
上方灯火青林曲,隐隐疏钟一再鸣。
扬子江风十月初,四驾巨浪渺无隅。
常忧倾摇地为动,意欲起塞天无虚。
大舟不行就系岸,小舟分去争得鱼。
舟中壮士起坐笑,有酒更为斜阳酤。