地僻人经少,台阶蚀藓斑。几随春梦去,兼得性天还。
门闭花枝舞,窗虚燕子閒。年丰免忧国,黄发老青山。
云界碧楼玄鹤杳,桂宫银篆午天长。二名不避自圆妙,万象同归谁慧光。
手出黄金通化羽,梦回青棘比明珰。木犀香动天无隐,真悟应输老晦堂。
万马一隙争匆匆,回头祗是人心同。
百圣妙旨本无语,的的末在诗句工。
我生剩愧晚知学,可把芜词污新和。
玄冬深夜君试听,万窍号风皆本铎。
桥上置杯盘,可容十客坐。
游人撑小艇,却从桥下过。
桃花四面发,桃叶一枝开。欲暮黄鹂啭,伤心玉镜台。
清筝向明月,半夜春风来。
九月九日游东山,老僧不与深闭关。古松无事相与闻,只有鸣琴流水间。
青山自高云满屋,春风似病景不足。道人游山亦何意,青松到门问所至。
白云了了天地间,此中山景曾飞来。我闻薇垣独空秀,故山明月此时后。
万转不动苍山高,云峰烟欲到清昼。故人西望黄鹤楼,使我□之独眉绉。
君不见古人已没空青苔,我乎我乎今再来。
兵尘浩无际,烈女难自全。妇人无九首,志欲不二天。
燕山翟氏女,既嫁夫防边。一朝闻死事,健妇增慨然。
生有如此夫,早寡非所怜。求尸白刃中,负土家山前。
事去哀益深,义尽身可捐。无儿欲何为?所依惟黄泉。
乡邻救引决,烈日丹衷悬。谁办节孝翁,重赋睢阳贤。
我昨过其乡,山水犹清妍。闻风发如竹,飘萧动疏烟。
千年吟诗台,峨峨太宁巅。为招冯太师,和我节妇篇。
落日放扁舟,潇湘生暮愁。故人疑不见,离思渺难收。
鼓瑟空遗恨,吹箫忆旧游。刘郎今老矣,霜鬓不禁秋。
不闭三天道,难回二子诚。
露章招有感,裂帛喜为盟。
神剑一日试,法灯千古明。
内观当自悟,至理本无情。
九鸾陪玉兽,八凤荐金芝。
青童歌妙曲,玄女唱清词。