凿破青山骨,初营数亩丘。
泉分幽窦乳,峡束大江流。
渔唱来花径,山光落钓舟。
沙鸥惊笑语,片片起沧洲。
祁连山下草,寂寞少人烟。魂魄千年后,还思渡酒泉。
栩栩寻芳遍绿郊,几丛梅影翅轻捎。红牙有谱依花按,白板无腔信羽敲。
打破冷香风入拍,翻残腻粉月当梢。檀心一点枝间逗,争得莺梭燕剪抛。
江雨迷离江水浮,隔江遥指五层楼。望中不敢携吟管,吹笛仙人在上头。
怕见春归去,朝朝下翠帏。落花如有意,故傍玉阶飞。
禽鸟春风乐与同,有将理趣道儒宗。
两朝褒赏衣冠旧,一德充融礼乐隆。
天地无心驰电马,人民有望慰云龙。
馀年八十无全食,独抱青山继祖风。
钝怀好习静,筑野龟山阴。容膝宽天地,披吟乐古今。
炫炫举世尚,喋喋非余心。抱瓮长松下,看云度晚深。
徵求日以繁,逋欠日以积。斯民丧乱余,哀哉生计拙。
大户尽逃亡,小户遗单孑。可怜墟里间,往往炊烟绝。
去年又歉收,亩谷不盈石。尽室一饱难,愁肠蕴百结。
刺史职抚字,何以安兀臲。流离尚未定,官符下稠叠。
国用有常经,敢不勤督责。频年普蠲减,朝令非甚迫。
奈何期会逾,罪谴懔莫释。起视鸿雁嗷,哀哀满中泽。
田园非所靳,儿女非所惜。独恨受者谁,相与增哽咽。
百死余一生,那忍更摧折。朝廷鞭扑具,岂为穷黎设。
况复室悬磬,鞭扑亦何益。忆昔奉简书,此邦移节钺。
帝曰咨汝才,努力务存活。圣人重爱民,敢惜一官掷。
私愿宽法令,起死而肉骨。庶几流亡归,稍稍复征额。
民穷盗贼源,谁其鉴覆辙。流涕为此诗,輶轩尚采择。
君不见渔阳八月塞草腓,征人相对并思归。云和朔气连天黑,蓬杂惊沙散野飞。是时天地阴埃遍,瀚海龙城皆习战。两军鼓角暗相闻,四面旌旗看不见。昭君远嫁已年多,戎狄无厌不复和。汉兵候月秋防塞,胡骑乘冰夜渡河。河塞东西万馀里,地与京华不相似。燕支山下少春晖,黄沙碛里无流水。金戈玉剑十年征,红粉青楼多怨情。厌向殊乡久离别,秋来愁听捣衣声。
皓魄挂檐端,虚室忽生白。案头罗积卷,字字光相射。
欣然就读之,书味溢胸膈。顿使一片心,化为五色帛。
境空趣自生,虑静物可格。试问赤壁游,何如我今夕。