无邪公文天所赞,汩汩词源倒河汉。一篇新出纸为贵,万国争传金可换。
晚节投荒无芥蒂,毕景著书自娱玩。天之所宝雷电取,渠不爱惜风雨散。
两河漕僚真好事,五筦遗文尽堆案。似闻倾盖剧推许,亲以削牍定真赝。
分传饷我枉银钩,贫室骤惊满珠贯。无坫共推玉界尺,争求当置铁门限。
世人不识蔡伯喈,欲问图书觅王粲。
水满汀洲白鹭双,荐花飞雪扑船窗。
归来常有江湖兴,遥想钟声隔岸撞。
歇马馀残照,循墙谒閟宫。冠裳王者并,俎豆圣人同。
战国风趋下,斯文日再中。低徊抚松柏,惆怅仰龟蒙。
白发壶中诀,清尊海上仙。初衣遂鸿举,彩服俱象贤。
此去一百岁,直须三十年。凡数起于一,乘之将及千。
人言忠孝不磨灭,神物护持存水浒。
千家陵谷几变迁,此石不移自章武。
本由黄帝古兵法,六十四以八为伍。
髯孙且惧促达走,贼操游魂何敢拒。
刻铭沙石水底碑,教战石存山下鼓。
一片丹心天地间,万世闻风犹御侮。
我来起敬凛如生,再拜一言公必取。
瀼流东截阵图前,寝隳城壁颓民宇。
能安拳石止波流,愿回瀼患思民抚。
常使夔人知感公,踏碛年年吊千古。
黄雀儿,无食我谷,家中有釜,县里有斛。
黄雀儿,尔胡不仁,朝食我谷,暮食我谷,东家无网罗,
西舍无粘竿,南村无弓箭,北邻无弹丸,家人为汝辛苦不
得闲。
黄雀儿,莫欺人,城中小儿利汝肥,捕汝日暮鬻市门。
黄雀儿莫饱食,饱食身渐肥,东飞化为蛤。
细雨扑南窗,孤鸿愁北渚。寒夜角音阑,空阶木叶聚。
于以临高秋,忽焉怀古处。巢许已成名,唐虞亦徒苦。
悲歌复长啸,渺渺向谁语。
自一而三散万殊,学惟定力是功夫。十分谨处持槃水,万理紬来似辘轳。
痴叔床空唯易在,濂溪阁冷有图无。希天穷到渊渊地,子肯闲来拥地炉。
越舄长吟有所思,生空照社老空痴。一千馀尺拔文笔,三十六湾深墨池。
人物要当天地意,溪山不欠晋唐诗。渊明子美成何事,牢落生涯寄酒卮。
东风竟日掩柴关,读罢离骚新火烟。一彗落红春扫地,半篙新绿水连天。
梦魂枕上惊蝴蝶,乡思灯前怯杜鹃。祇为儒冠空白发,几将心事赋归鞭。