韩江东望水连天,海燕南归又一年。世外有僧非佛骨,人间无欲是神仙。
阴那万仞真惭愧,瓶水千株也大颠。閒阅三春又三月,青山无恙且安禅。
风尘今老矣,且乐我箪瓢。医学传三世,恩波沐五朝。
襟怀常落落,心境自嚣嚣。春日浑无事,吟成信手钞。
渡头初唱采莲歌,南浦西风涨绿波。
正是晚凉新雨后,青山不似白云多。
槛外寒梅树,春前每自荣。芳香风并远,琼蕊雪争明。
梦逐罗浮月,愁闻羌笛声。龙城消息断,春恨几年平。
日照香炉缥缈峰,半天万仞金芙蓉。上盘剑气干星极,下有隐士巢云松。
澄潭湛湛龙归钵,细草青青鹿养茸。好去海东诗画客,采兰江口听烟钟。
苦林无停阴,积石无还流。
葵藿变旦莫,蟪蛄疑春秋。
寸晷轻尺璧,神功宁九州。
仰思坐待旦,礼乐隆成周。
君子不可閒,努力崇嘉猷。
当思竹帛载,不为鬓发羞。
天东衔烛龙,光景照四溟。羲和揽龙辔,鞭策日夜征。
露华以春晖,霜叶当秋零。危柱无弱弦,急辕无留旌。
华发不再绿,彫颜宁重荣。良辰足行乐,羁旅难为情。
乌程有美饷,为人驻颓龄。玉指陈兰藉,歌钟閒鸾笙。
短章可娱日,意气聊相倾。
落霞深院静,暝色又黄昏。约梦镫留影,浇愁酒有痕。
秋风侵病骨,冷月吊诗魂。为惜清宵景,呼鬟莫掩门。
有卫骎骎技千里,羁绁不受高双耳。识其技者欲得之,千里之技死于是。
呜呼无用全天年,士信知己诎知己。浩荡九衢十丈埃,庞然黑白行且止。
不必奇峰劈巨灵,天然苍翠耸围屏。悬岩溜滴龙潭黑,绝壑云迷鸟道青。
祖逖渡江怀击楫,屈原忧国且扬舲。稽山镜水春如许,聊共先生倒玉瓶。