雪霁凝光入坐寒,天明犹自卧袁安。
貂裘穿后鹤氅敝,自此风流不足看。
疏疏芦苇旧江天,何处风光最可怜。
一带楼台擎晓月,万株杨柳拂晴烟。
身闲暂觉尘埃远,道在宁忧雨露偏。三顷湖田秋更熟,浊醪粗饭任吾年。
鸾坡乌府旧游空,三尺孤坟野寺中。犹有忧时心不死,墓门昨夜起秋风。
久不登楼望,江天别样清。朔风寒有色,西日照多情。
木落山馀骨,村空水作声。倚窗看未倦,林月一轮明。
楚人弓,悬两石,五十万矢陷强敌。
绛人弓,箭三只,长歌入关成伟绩。
多箭不如少箭力。
制敌若在弓矢间,鸣条牧野高于山。
铁厓曰:“断史入诗,箴警多矣。
”
幽事每堪娱,秋深晚霁初。
帆分江影破,风勒鸟行疏。
山色美无度,稻花香可书。
逍遥今夕意,未厌短辕车。
落霞深院静,暝色又黄昏。约梦镫留影,浇愁酒有痕。
秋风侵病骨,冷月吊诗魂。为惜清宵景,呼鬟莫掩门。
曾到辛家买数瓯,醉来高枕听江流。鸟啼去岁人边树,花落今年客里楼。
才小幸无《鹦鹉赋》,官贫那有鹔鹴裘。五湖此日多风雨,何必重寻范蠡舟。
春晚北楼上,风多忘日暄。见花思酒客,望柳忆柴门。
高下城中屋,青黄水上村。谁知飘泊处,犹似触篱藩。
嘿坐能除万种情,腊高兼有赐衣荣。讲经旧说倾朝听,登殿曾闻降辇迎。幽径北连千嶂碧,虚窗东望一川平。长年门外无尘客,时见元戎驻旆旌。