君子有常度,所遭能自如。
不与死生变,岂为忧患渝。
西伯囚演易,马迁罪成书。
性刚趣和乐,浅浅非丈夫。
连卷雌蜺挂西楼,逐雨追晴意未休。
安得万妆相向舞,酒酣聊把作缠头。
春去日渐迟,庭空草偏长。馀英间初实,雪絮萦蛛网。
好鸟多息阴,新篁已成响。帘开斜照入,树褭游丝上。
绝迹念物闲,良时契心赏。单衣颇新绰,虚室复清敞。
置酒奉亲宾,树萱自怡养。笑倚连枝花,恭扶瑞藤杖。
步屟恣优游,望山多气象。云叶遥卷舒,风裾动萧爽。
簪缨固烦杂,江海徒浩荡。野马笼赤霄,无由负羁鞅。
玉帛邦交自古然,使轺来驻紫薇边。从容爱说留侯事,坐问能知伯玉贤。
鲸海风生喧沸鼎,凤台月白照芳筵。试看南北今如此,必有英雄可合天。
閒极忘羁旅,秋色为我深。牛卧树外影,鸡鸣堂中心。
自言身已隐,人道尚官箴。明趋傍海郡,适我梁甫吟。
有怀南涧老,月冷梦魂赊。
烟闭金丹灶,云迷玉斧家。
高云嗟缥缈,醉墨喜倾斜。
明日秋风起,愁看菊蕊花。
其七
慷慨歌谣绝不传,穹庐一曲本天然。
中州万古英雄气,也到阴山敕勒川。
其八
沈宋横驰翰墨场,风流初不废齐梁。
论功若准平吴例,合着黄金铸子昂。
其十一
眼处心生句自神,暗中摸索总非真。
画图临出秦川景,亲到长安有几人?
其十二
望帝春心托杜鹃,佳人锦色怨华年。
诗家总爱西昆好,独恨无人作郑笺。
其二十九
池塘春草谢家春,万古千秋五字新。
传语闭门陈正字,可怜无补费精神!
窘步相仍死不前,唱酬无复见前贤。
纵横自有凌云笔,俯仰随人亦可怜。
坎井鸣蛙自一天,江山放眼更超然。情知春草池塘句,不到柴烟粪火边。
诗肠搜苦白头生,故纸尘昏枉乞灵。不信骊珠不难得,试看金翅擘沧溟。