浦上南阳宅,人奇似小坡。论交虽未久,厚谊许相过。
江暖眠鸂
六曲云屏倚暮寒,落花飞絮易阑珊。酒醒春尽无凭据,始信君从梦里看。
洞庭春花已堪把,并门雪飞仍没马。将寻天路访重华,南北驰驱汗流赭。
孤雁哀鸣始欲翔,岂知矰缴背人张。白凫朱凤皆饥死,莫向江湖觅稻粱。
渐逵何独展,只羽下秋阴。况乃离群意,凄其远道心。
影回牵露苇,声急混霜砧。烽火频年厉,休翻郁水浔。
暧暧烟际树,悠悠原上村。奇峦羃云脚,激水漱石根。
远色虚难拟,幽襟孤可扪。虽无跻攀侣,兹地足隐沦。
侧视窥霄汉,低飞近草莱。金韝时一脱,肉饱更须回。
偶坐永清昼,飞轩绝纤尘。亦有南涧翁,问字来相亲。
幽意固可适,子非林下人。
清晨过龟山,水势凌日盛。突兀淮渎祠,空影浮相映。
我思无支祈,何得窃权柄。古后逭其诛,后世及以政。
夏鼎民可知,鲁囚吾不敬。廿里老子山,私念未及竟。
大风翻然起,天水势一迸。长桅势忽倾,连舫声相并。
有力皆上掀,无雷欲下轰。南辕折不回,退鹢旋复迎。
众喊张臂持,万沤陷胸迸。竭力乃抛锚,遇浪如碰钉。
鼓轮就浅濑,牵绳依幽屏。船身顿而蹶,蟆腹号以膨。
激石居未安,得雨势益横。家人吐狼藉,水鸟飞觇矎。
我心知其故,且卧待起定。召寇固有因,论理亦太横。
欹枕久不宁,搴帷若有侦。何物类狝猴,跳踉赤臂胫。
大笑至口耳,其语乃可听。轻薄神所羞,冯暴尔何轻。
但遣稽程期,未至忧性命。寓老启方幼,威福惟予正。
庚辰与童律,不用且久病。世人不悟此,辄思与我竞。
大鹏犯天盖,长鲸搅海镜。以予较之彼,犹自羞陷阱。
迁贸诩器利,矜盈谓气劲。一败遂为羞,大福至不更。
无乃过棼云,制身宜自订。言毕忽无睹,风息梦亦醒。
晴川渺渺停春水,怪石峨峨插乱山。
最爱夕阳烟寺里,千株古木伴僧闲。
山翠浮空初过雨,山麓晴云散芳渚。
雾合长林生晓寒,人家更在林深处。
涧泉六月翻松根,石洞千年隐仙侣。
有谁共弈橘中来,无人问路桃源去。
白烟遮尽青林花,野簌嫩香应可茹。
清幽不减山之阴,只欠兰亭列觞俎。
谁乎写此怪而奇,莽莽云山入毫楮。
细看犹有遗恨处,胡不著我山之墅。
我生本是丘壑姿,误落京尘几寒暑。
小时耕牧岘山阳,闲从野人学种树。
门前鱼浦啼竹禽,屋上鹤巢走松鼠。
独行采药日莫归,才得芝术一斗许。
纵令服食不得仙,何若长年艺禾黍。
小村秋晚鸡正肥,大瓮春浮酒新煮。
老翁醉舞儿子歌,笑语喧哗忘宾主。
此乐不见十许年,兵火煌煌照南楚。
思归见画万感生,怅望风帆横浦溆。
时清即好谢官归,全家移向山中祝