靖节直有道,高怀俯黄园。翘足北窗下,超然诣羲轩。
早悟俗中恶,归老三家村。清诗有遗味,谁知本无言。
回观一世间,不辨艾与荪。青黄饰断木,冠裳裹王孙。
当时甚寒饿,声利终莫浑。公今二千石,此事安足论。
入当陪隽贤,峨冠宣与温。出当仗汉节,登车金马门。
岂为尚平子,但毕儿女昏。我今乃穷士,壮图无一存。
摧颓风埃下,坐见岁月奔。归欤乃其分,卜胜如浮墩。
他年有馀食,会见脱世纷。过我五湖上,一区同子云。
柳岸风来影渐疏,使君家似野人居。
云容水态还堪赏,啸志歌怀亦自如。
雨暗残灯棋散后,酒醒孤枕(zhěn)雁来初。
可怜赤壁争雄渡,唯有蓑(suō)翁坐钓鱼。
秋风瑟瑟,柳影渐渐稀疏。我所居住的地方显得更加寂静、苍茫。
游赏黄州的山水,闲云倒影在水中,让人赏心悦目,闲来吟啸抒怀,日子倒也过得闲适自得。
残灯暗淡的雨夜,一起下棋的友人已经散去,酒醒后孤枕难眠,又看到北雁南飞。
当年英雄豪杰争雄的赤壁还在,而如今只有我这样的蓑翁在此垂钓。
散后:一作欲散。
玉壶秋夜永,罗幌度流萤。空阶步明月,谁解此时情。
君恩同造化,普物物不知。敢恃如花色,能令雨露私。
桐生峄杨颠,枝叶何猗猗。下盘千仞谷,上干青云霓。
涓旷一见录,投漆縆清丝。泠然扬妙曲,宁谓知音稀。
昔年双颉颃,池上霭春晖。霄汉力犹怯,稻粱心已违。
芦洲寒独宿,榆塞夜孤飞。不及营巢燕,西风相伴归。
清歌声里便高眠,古老诗中借一联。
猿抱子归青嶂里,鸟啼花落碧岩前。
寥落遗忠像,杉松古殿阴。兴亡问流水,哀怨动鸣禽。
志厄当年会,神垂异代歆。独临车马道,应识往来心。
孤云野鹤任天真,乘兴游梁又适秦。
兴去却归南国去,黄山何谢武陵春。
黄檗树头生蜜果,趁书云节要拈提。舌头具眼百杂碎,抹过庞翁向上机。