大别山前春水长,伯牙台畔早梅香。君今买棹去沙渚,我亦回车思故乡。
江上离筵惊草草,梦中白日过堂堂。鹿门烟树春明月,小立东风泪几行。
九日登高庙阁阴,山间犬吠白云深。
清秋空谷寒侵夜,绕屋幽林翠满岑。
佳景随开陶令兴,雅怀犹负远公心。
年来名利都抛却,唯有游观到处寻。
新堂良佳哉,前山罗万戟。
中有倚天石,玉立破深碧。
异时老夕郎,直道众谗咋。
不种南山豆,聊卜辋川宅。
举头得佛观,喜甚几折屐。
名加一字褒,价重连城璧。
忽骑箕尾去,胜概堕岑寂。
乃孙丘壑姿,结屋踵前迹。
时呼名胜流,谈觞阅晨夕。
向来富贵人,搜索遍山泽。
舳舻蔽江淮,斧凿巧鑱刻。
屡闻挥橐金,所得仅鸡肋。
谁能燕坐间,领略在几席。
要知此段奇,自是天所惜。
吾生事幽讨,佳处皆足历。
是中一延睇,颇觉慰平昔。
会须买东邻,来作堂中客。
公乎肯见容,斯言当不食。
谁信黔西去,相随泛海云。明知终欲别,只为惜难分。
老泪不空洒,此情倾向君。桃花潭水意,岂独古人闻。
方池水影薄,曲槛鸟声娇。
鸾镜红绵冷,蛾眉翠黛消。
冶容舒嫩萼,幽思结柔条。
纖指收花露,轻将雪粉调。
露颗珠团团,冰肌玉钏寒。
杏梁栖只燕,菱镜掩孤鸾。
残树枯黄遍,圆荷湿翠乾。
绣帘生色画,窗下带羞看。
正位东宫玉一枝,金莲结子总堪疑。浣衣局里谈前事,犹记红毡裹送时。
武陵溪上栽桃花,儿童笑语成生涯。
当初避地不知远,渔郎惊问疑仙家。
年深忘却来时路,流水春风等闲度。
龙翔鹿走自兴亡,不到花开花落处。
江边雨暗蛮蓑湿,父老欲留留不得。
隔林鸡犬渐萧然,啼鸟一声溪水碧。
青海城高寒吐月,白龙堆下沙如雪。
一镜明明圆复缺,长倚关山照离别。
胡笳声悲胡马嘶,五更影落阴山西。
铁衣寒重露凄凄,兰闺正掩残灯啼。
六经原不为科名,爵判天人在此行。今日瓣香分献后,驱车归去自分明。