惜取杨枝暮复朝,未经攀折欲魂消。
闲中喜得无离别,缓步春风灞水桥。
竞装祓木饯馀寒,颂遂椒花上彩笺。览镜自惊非昔貌,举杯回喜得新年。
灵岳何年帝子游,遗踪閒得共冥搜。千寻怪石看疑堕,万壑长松听欲流。
寺记齐梁馀断碣,人思李郭有虚舟。凭高久坐烟霞晚,一笑真成汗漫游。
楚国有和璧,秦王欲得之。偿以十五城,君臣徒自欺。
壮哉蔺相如,奉使无游移。一介西入秦,怒发且裂眦。
完璧竟先归,嬴政空尔为。屈身避廉颇,状若非男儿。
智勇何其全,英风千载垂。
一担干柴古渡头,盘缠一日颇优游。
归来涧底磨刀斧,又作全家明日谋。
岁尽方看老却身,更将幽思早惊春。
东郊节候林端见,南国山川镜里新。
宴赏移时淹醉客,笙歌满路起游尘。
亦随景物消愁寂,愿得春风长与人。
《柘枝》按舞《竹枝》歌,芗泽微闻玉颊酡。
银烛渐昏炉气冷,曲房明月奈人何。
吾闻尧时种蓝妪,世代更移那可数。帝尧朽骨无微尘,此閒犹有尧时墓。
墓中老妪知不知,五帝三王奚以为。狼贪鼠窃攫尺土,窾木未枯已易主。
君不见仙人掌,分明指取青天上。骑龙谒帝大罗天,不逐华虫挂尘网。
又不见石棋盘,人去盘空局已残。当时胜负此何有,争先夺劫摧心肝。
请君绝顶试飞舄,左望东瓯右东冶。山川不见无诸君,但见烽烟遍郊野。
野老吞声掩泪哀,茫茫沧海生蓬莱。
古人不我俟,不共此酒醇。此酒复易尽,不能俟后人。
并世有不察,毕代若为亲。茫茫宇宙间,此抱难具陈。
惟应空中月,分留大江滨。
金鸭香残酒半醒,夜深寒月过西棂。
可怜心事无人识,诗眼与灯相对青。