汉阳新涨布帆轻,检点邮签问水程。云外好山如我瘦,江边孤月与人清。
烟波到眼知行色,鸡犬离家有故情。初向天涯尝远别,梦回触忤棹歌声。
老觉腰鱼重不禁,宵分百虑感侵寻。松楸山径荒逾昔,荷芰平湖梦至今。
破屋鸣机寒女怨,故巢移树夜乌吟。紞如街鼓朦胧月,谁识空斋寂寞心。
不到潼川县,安知栈阁悬。城孤才得地,山拓渐容天。
树色旌竿直,江流藻绘鲜。神灵俨祠庙,一为指星躔。
长风吹古堞,落木下沧波。
孤月动寒幌,暮烟生碧萝。
客怀闻雁急,人语入村多。
又宿秋江上,依然旧钓蓑。
不关别酒醉先沈,都为将衰泪渍襟。独自成家编述学,无多同调感知音。
岁残久识风霜味,游倦频生愧悔心。分手余犹叹孤陋,青镫尚欲补光阴。
武陵溪上栽桃花,儿童笑语成生涯。
当初避地不知远,渔郎惊问疑仙家。
年深忘却来时路,流水春风等闲度。
龙翔鹿走自兴亡,不到花开花落处。
江边雨暗蛮蓑湿,父老欲留留不得。
隔林鸡犬渐萧然,啼鸟一声溪水碧。
烟波不知处,一棹寄江滨。夜火明红叶,秋风长白蘋。
虫声都在水,鸥梦惯依人。日暮多歧路,何劳更问津。
萧瑟满江上,一雁蘋际飞。水气杂渔烟,微茫入清辉。
淡怀如高秋,生业在钓矶。大鱼饵不受,贪饵鱼不肥。
断丝弃中流,石上散发晞。
驱车出郭门,缁尘迎面扑。引领见西山,顿觉豁心目。
金碧焕楼台,清华足水木。兰若远相望,烟岚围簇簇。
言寻相国园,水塔名久熟。取径御园西,冈峦争起伏。
诘曲度龙潭,一径入松竹。池榭虽荒凉,丘壑尚回复。
架石以为梁,牵藤可补屋。绕砌乱泉鸣,依檐飞鸟宿。
云来万树平,雨过千峰沐。奇石蹲虎头,幽林狎麋鹿。
仙果间名葩,朝暮散清馥。平居爱名胜,如渴思茗粥。
今晨来此间,如画得饱读。无奈世网牵,欲留不可复。
回首谢山灵,何时此卜筑。
正位东宫玉一枝,金莲结子总堪疑。浣衣局里谈前事,犹记红毡裹送时。