秋风起兮天寒,壮士醉酒兮歌解颜。
螳螂何怒兮辙下,蚁何斗兮穴间,
纷扰扰兮谁者则贤。井方崩兮治隧,
屋且压兮雕椽。生则役兮弗系念此,
祸至而知悔兮,身忽焉其已死。
陶唐虞夏兮,今则古矣。
彼秦且帝兮,连有蹈东海而死耳。
翔风搅客心,烂熳不可收。只舲扬层波,益信生计浮。
沧洲涩归迹,飘撇惭吴鸥。若人求自东,卓荦欣啸俦。
揖我暮川涘,疏明炯天球。掀髯藉芳草,閒则数鱼鳅。
诗书见孤诣,盘丸走轲丘。况有扫围笔,可擅岐阳蒐。
阴湖六尺舆,初恨不少留。梅根跃高樯,笑我仍回头。
绳床列短炬,相与枯春刍。清狂到诙诽,券内嗤蜉蝣。
女床无凡羽,渭曲皆清流。嘉实自弥望,直未敛以揫。
须矣策高衢,稽句宁公羞。
先生笃幽静,清苦本能诗。古性少相合,菲才时见推。
每容榻前醉,常感病中思。今日捐俦侣,知音更有谁?
远别离,何时归,出门子女争牵衣。借问此行向何处,底事欲留留不住。
父子恩情深更深,可怜不得恒相聚。远别离,无限愁。
山行骑马水乘舟,行人一去蚤回头。
释子弥天秀,将军武库才。横行塞北尽,独步汉南来。
贝叶传金口,山楼作赋开。因君振嘉藻,江楚气雄哉。
化行邦域二年春,樵唱渔歌日日新。未降诏书酬善政,
不知天泽答何人。秋登岳寺云随步,夜宴江楼月满身。
他日朱门恐难扫,沙堤新筑必无尘。
终不求人更赏音,只当仰面看山林。
一双闲手无聊赖,满地斜阳是此心。
细柳营中作略殊,宁容直入骤先驱。不因一见入门诀,文帝何曾识亚夫。
气合论文地,魂销惜别筵。
离亭芳草外,飞盖落花前。
北阙旧通籍,南州先著鞭。
却诜丹桂早,莱子彩衣鲜。
侧耳聆佳政,成名及妙年。
因风能见忆,得句会须传。
筮仕聊栖棘,驽才阻泛莲。
交情期岁晚,会面数秋天。
莆水浮春树,桐城际暮烟。
龚黄真忝窃,末路共腾骞。
至日空相忆,何时复此来。
素书烦蜡炬,往事付寒杯。
梦破风惊竹,诗成雨绽梅。
江城低婺女,回首亦劳哉。