偶来川上水盈盈,逝者如斯悟性情。至竟东流同到海,何须泾渭太分明。
旭日下庭除,春风吹牡丹。闻落洛阳花,佳种殊觏难。
兹独锡嘉名,艳色人所欢。柔枝纷披拂,掩映有猗兰。
尔兰何为者,颇杂众芳间。众芳能蔽盖,浓露绝夜阑。
犹复发异香,幽砌殊自安。忘与牡丹花,相形难并看。
司马年来多病渴,小楼凉雨趁高眠。无端一树樱桃熟,勾引莺声到枕边。
青云得志士,颐指快所欲。万事付杯酒,粉黛贮金屋。
嗟我骨相穷,不受富贵逐。嗜欲人所同,有时未免俗。
青奴颇专房,高卧擎老足。黄妳最如意,开卷醒困目。
暖寒命脚婆,冻衾转旸谷。开樽唤汤妇,新醅温酃渌。
始得此四人,明珠不计斛。呼之即来前,相娱不相触。
时人皆笑之,画饼岂充腹。我亦翻自笑,竹窗听戛玉。
天远何须问,劳生听若何。
犂锄三亩足,栖息一枝多。
白雪宁堪冒,清时只浪过。
好寻明月影,醉舞自婆娑。
念玉人微叹。悄关情、年时出处,倘如侬愿。撒赖佯羞终不改,难掩心头缱绻。
春去矣、平安信断。知是含嗔还作态,这相思、拚共春泥烂。
爱与恨,埋无算。最怜彼此猜疑惯。记曼声、过来些坐,炉边低唤。
若道今生缘法浅,怎遣那回相见。更入抱、温馨历乱。
誓约万千魔万丈,镇堪嗟、万事为君散。况鬓雪,愁边攒。
终年劳碌在书房,半课生徒半自当。自笑不如梁上燕,营巢惟有一春忙。
短筇不自立,人立反扶筇。心速行乃迟,智多力不从。
茫茫大块间,为类万不同。鹿寿一千年,蟪蛄不知冬。
松柏参青云,黄杨厄闰中。阳和既有私,天心非至公。
我才岂无用,安心守固穷。
音韵天成绝妙辞,闭门苦索岂能知。旗亭试赌诸伶唱,可有江西一派诗。
四十明朝是,灯花此是春。乡闾犹旧俗,笑语杂比邻。
衰鬓难重黑,芳年喜再新。杜陵方自得,独酌任吾真。