奕奕天门开。大魏应期运。
青盖巡九州。在东西人怨。
士为知己死。女为悦者玩。
恩义茍敷畅。他人焉能乱。
美人何荡漾,湖上风日长。玉手欲有赠,裴回双明珰。
歌声随绿水,怨色起青阳。日暮还家望,云波横洞房。
秋色满城楼,秋风古渡头。此时一挥手,孤月在扁舟。
草折黄花老,天空白露稠。十年还故国,欢喜入新州。
江淮经岁旱,春暮忽然雨。
乱点逾广津,散洒入原土。
万物气稍苏,厉妖莫能聚。
群山洗故尘,紫翠坐可数。
昏如笼纤妙,媚若隐绀缕。
碧瓦南崦中,重叠出迥覩。
扁舟凌空飞,白鸟人烟舞。
遥林动新滋,颜色若可取。
碧草弄微芳,低昂欲来语。
緐声过沙头,上下讴哑橹,
浓淡新画成,快惬久病愈。
念此时多虞,岂得岁少阻。
焦心闵疲农,虚口待得稌。
县吏事凶贪,气若解缚虎。
惟于从诛敛,乃能奋怒武。
青天虽云明,疑不照艰苦。
此时忽霶霈,知有神物主。
不然诸苍生,性命委草莽。
本蹶邦岂宁,皮去毛安附。
歌此告巨公,行当视前古。
云锁秋光夜气浓,半窗花月影重重。不知谁弄桓伊笛,黄叶萧萧下晚风。
濡足送征人,褰裳临水路。共盈一樽酒,对之愁日暮。
汉广虽容舠,风悲未可渡。佳期难再得,但愿论心故。
沅水日生波,芳洲行坠露。共知丘壑改,同无金石固。
瑶篸攒列外,一丘如敦覆。外貌不炫奇,百怪在其腹。
佳游挈几辈,微雨涤时燠。闲随西郊云,并入丹霞谷。
阴森日色敛,古像{纟元}肃。先生矫犹龙,厥德贵潜伏。
岂爱此山名,遂驻东来躅。石琴閟余响,玉子冷残局。
水流花自开,飞出白蝙蝠。年来慕仙隐,弥复恋幽筑。
我祖葺亭宇,童时游钓熟。题诗遍苍崖,而此遗不录。
山灵得毋笑,厌鸡爱野鹜。溪月自古今,吾宗句可续。
层岩突兀倚江流,日落山门泊客舟。古寺迥悬残照里,寒钟半落碧峰头。
攀穷曲磴诸天近,路入空云五月秋。云水可能分半榻,他年应为买山谋。
那年离别去,只道投京国。京国人不归,音书到塞北。
少年夫妇不同欢,纵使封侯有何益。还家拜母心内伤,何不当时委道傍。
重关峻岭郁嵯峨,月色偏临绝塞多。万里寒生玄菟郡,三秋光射白狼河。
黄榆风急传吹角,玉帐沙明照枕戈。最是空闺音信断,中宵愁听《陇头歌》。