风吹山色度帘栊,指点荼蘼半已空。
二十四番花信过,独留芳草送残红。
山村一夜雨,晓来春草生。看水出田原,触物皆移情。
东风吹桑林,午鸠杂乱鸣。偶逢邻叟至,依依话春耕。
锄耰恐后时,黾勉各有营。我亦守先畴,努力俟秋成。
真僧相劝外浮华,万法无常可叹嗟。但试寻思阶下树,何人种此我看花。
井梧飘叶后,众树声恻恻。未即伤凋零,已暗销精力。
野客赏丹黄,谓胜春花色。入林岂不佳,抚怀增太息。
衰境谅如斯,渐有寒霜逼。
湖上秋色半,经年吾始来。
系舟泊矶口,聊访垂纶台。
水光荡菰蒲,鸥鹭相与回。
沙明白石岸,日丽青霞杯。
渔父烟艇中,棹歌声相催。
片月出远空,苍茫碧云开。
北斗插波落,天河低野回。
露下凉吹生,飒然动秋怀。
杖藜谢邻叟,斗酒明当偕。
我闻峨眉山,插天青嶙峋。上有太古雪未化,不知天地冬与春。
高悬更有秋空月,雪上清辉尤皎洁。光耀磊落之奇人,西汉马卿宋轼辙。
况君秋水点双瞳,九天衔命下蚕丛。清无遗照同山月,毕献珠光锦水中。
野塘漫漫板板东,家在春风畎亩中。
阶草不芟新织翠,庭花初种小开红。
酒赏村酿馀酸味,诗乏才华有淡工。
邻里相过无杂语,但云饥后庆年丰。
采采池中莲,花香君莫取。赠子以莲房,教识侬心苦。
青琐春间漏点迟,博山香暖翠烟微。
隔帘谁撼金铃响,知是花间燕子归。
翠微深处几人家,风飏轻烟雨压沙。寒勒野桃开较晚,向阳才有两三花。