湿云冉冉树藏鸦,秋岸无人小艇斜。
细雨入帘新睡起,晚□吹落木犀花。
未晓已成妆,乘潮去茫茫。因从京口渡,使报邵陵王。
始下芙蓉楼,言发琅琊岸。急为打船开,恶许傍人见。
发向横塘口,船开值急流。知郎旧时意,且请拢船头。
及门何许时,别舸发朝雨。白日吹江云,江空啼杜宇。
一派笙歌出苑墙,隔帘犹自暗闻香。
秋来殿殿添宫漏,只有昭阳不夜长。
我来淮阴城,千江万山无不经。山青水碧千万丈,
奇峰急派何纵横!又闻九华山,山顶连青冥。太白有逸韵,
使我西南行。一步一攀策,前行正鸡鸣。阴云冉冉忽飞起,
千里万里危峥嵘。譬如天之有日蚀,使我昏沈犹不明。
人家敲镜救不得,光阴却属贪狼星。恨亦不能通,
言亦不足听。长鞭挥马出门去,是以九华为不平。
关山月,一年十二度圆缺。平时不忍看,况是中秋节。
此际穹庐已尽眠,团团独对南来客。关山月,玉宇绝纤尘。
平沙明似水,矮树远疑人。关山月,万里共清辉。回想闺阁里,应照流黄机。
停梭望明月,泪下沾裳衣。关山月,升自东海湾。经天涉黄道,如输沈西山。
月轮有升沈,人生有往还。月下计归期,白露湿衣寒。
几时桂魄满,方在故园看。
八阵功成妙用藏,木牛流马法俱亡。
后来识得常山势,纵有桓温恐未详。
天开地辟郁鸿濛,作镇河山大小东。绝顶抟风须九万,崇朝出雨遍虚空。
高标衡华嵩恒上,世阅齐秦汉魏雄。南望群峰争络绎,一如江汉识朝宗。