蓼莪霜气入袈裟,铭笔当归学士家。更为《白华》添后传,东风谁忍看山茶。
冰霜骨格玉精神,索笑巡檐不厌频。
清瘦绝如人有韵,品题除是笔无尘。
一枝影裹溪山晚,万斛香中天地春。
几度见渠诗便好,此花前世定诗人。
举天地间一正气,谁能收之腔子里。饶他身外无馀物,可受用的满天地。
却笑梁园事已非,梁王去后燕空归。
可怜园上多情树,风絮纷纷学雪飞。
春园啼鸟报花开,为忆当年手自栽。对月一樽初赏罢,近风千点却飞来。
閒情夜夜悲银管,鬓发朝朝坠镜台。最是东皇堪恨处,满庭疏雨湿苍苔。
庭皋梧影动,树杪秋风起。人见秋风悲,我见秋风喜。
彤云扫尽烟尘生,万里乾坤净如洗。冥鸿一举横四海,霜隼孤飞渺千里。
从渠伯劳燕,零落下蓬苇。芄兰傲霜秀苍玉,丛桂摇空喷金蕊。
从渠蒲柳姿,萧疏叹零萎。人言西风吹人老,漆发酡颜变枯稿。
又言西风生客愁,砭骨寒心裂肝脑。吁嗟西风兮本无情,惨慄者自悚,衰谢者自惊。
丈夫不与草木腐,安与草木同枯荣。我愿西风常识面,年年岁岁长相见。
吹将鬓发似磻溪,快我鹰扬邈云汉。
落红飞絮半沾泥,别意年年客里题。欲唱渭城江雨暮,阳关只在秣陵西。
閒来朗诵剑南集,句律快心成感伤。才士无穷千载往,此翁自许一生狂。
北征向后谁知杜,南渡以前无愧唐。三百篇中关治忽,须将世教验词章。
侬家只在断桥边,劝郎切莫下湖船。湖船无柁难轻托,白日风波在眼前。
晚凉船过柳洲东,荷花香里偶相逢。剥将莲肉猜拳子,玉手双开各赌空。