城濠四面竹成坡,列栅依稀挂紫萝。知是野人生计足,晚风渔唱和樵歌。
遥夜不成寐,披襟坐前扉。凉月下庭砌,北风吹罗帏。
花阴纷倚薄,潭影相含辉。人幽境逾寂,心定无是非。
有衣聊自著,有笔聊自挥。顾影即为伴,閒吟亦疗饥。
疏慵存我拙,傲慢任人诽。失足良可悯,坚志谁能违。
盈满易倾覆,荣枯同所归。迟明园径熟,浥露摘芳薇。
江头夜哭声呜呜,乡音仿佛越与吴。更闻醉骂哭随止,从此竟夜惟呼卢。
市门早开群妇走,白棓驱阿似雷吼。叱使沿街索酒钱,泪珠簌簌擎纤手。
自言生长深闺房,谁知万里投边疆。缠身铁械死不得,羞颜无处堪遮藏。
罪人之孥尽应殪,皇恩宥减等天地。男儿屠裂有余辜,那许蛾眉言节义。
卜筑成佳致,幽栖乐圣时。
何如谢公墅,略似习家池。
地暖梅开早,天寒酒熟迟。
催租人去后,续得夜来诗。
学默三年漫不应,流光一去意无征。
缘如发白因循染,道似山青自在凝。
犹有形骸生影迹,却将文字寄名称。
一川月色多于水,更着秋霜见底澄。
古寺松轩雨声别,寒窗听久诗魔发。
记得年前在赤城,石楼梦觉三更雪。
金乌旋辟敛双翼,云衣铺絮天光黑。蛟宫缫出冰蚕丝,散作千条万条密。
冲风仄径缘秋毫,举头远见千峰高。浮青积翠互明灭,势如昂首将翔翱。
横空半入青天影,几度天风吹不醒。马蹄泥滑石磴斜,僮仆惊呼到凤岭。
苍茫雨色群峰连,峻岭高高尺五天。阿阁九苞泽深雾,虞廷六翮凝朝烟。
西岐圣德周群类,远听雍喈鸣圣瑞。我欲披寻丹穴踪,满坞湿云常似醉。
湿云接天山势崇,两当流水东复东。冲开峰顶雨丝脚,山鸟一声斜日红。
寒云漾空山影湿,槎丫老树万株直。神鞭鞭石石怒飞,削出方城绝四壁。
万夫结寨高入云,猿猱臂断鸿翼折。山精冻死静白日,绣作层层土花碧。
千朵稼芳倚槛斜,一枝枝缀乱云霞。
凭君莫厌临风看,占断春光是此花。
父兄果能贤,子弟之所托。我生既不才,不足为汝学。
但颇好古书,口能辨纯驳。以古證于今,今人陷沟壑。
不慕笃天伦,智力日相角。匪因财货生,即由妻子作。
不慕农商业,飘飘日嬉谑。呼卢猎毛虫,弯弓落蜚雀。
不读圣贤书,甘心染污浊。戏同牧猪奴,反以为真乐。
不慕亲仁贤,日夜耽糟粕。蚁聚高阳徒,士远如孤鹤。
凡此今人行,为害胜鸩药。所志流卑污,惟家日萧索。
臭名播远近,闻者皆惭怍。劝尔效田荆,诫尔阋墙恶。
劝尔慕伯高,诫尔勿浮薄。劝尔读陶戒,诫尔勿樗博。
劝尔读初筵,诫尔勿酣酌。不见江上潮,一退日以涸。
不见日下冰,一消日以铄。不见地上土,一崩日以削。
不见园中花,一衰日以落。世事总如此,在人自知觉。
尔宜深究图,无徒轻诺诺。