我闻精卫鸟,衔木填沧海。一切至诚心,毕生期不改。
虽然功不就,肝胆具精采。海水竭无期,我怀宛长在。
宇宙有变迁,此心自危殆。所患愿力微,中情为废馁。
秉此千古心,海水终见底。
击壤歌,击壤歌,
仰观俯察如吾何。西海摩月镜,
东海弄日珠。一声长啸天地老,
请君听我歌何如。君不见丹溪牧羊儿,
服苓餐松入金华。又不见武陵捕鱼者,
舣舟绿岸访桃花。高人一去世运倾,
或者附势类饥鹰。况是东方天未白,
非鸡之鸣苍蝇声。朝集金张暮许史,
蠛蠓镜里寄死生。犀渠象弧谐时好,
干将镆铘埋丰城。失固不足悲得亦不足惊。
秋花落后春花发,世间何物无枯荣。
十年漂泊到如今,一穷殆尽猿投林。
平生舒卷云无心,仪舌纵存甘喑喑。
噫吁嘻!豪猪靴,
青兕裘,一谈笑顷即封侯。
后鱼才得泣前鱼,予之非恩夺非雠。
眼前富贵须看法和,吾将老矣行且休。
休休休,俯视八尺躯,
沧海渺一粟。忆昔垂九龄,
牵衣觅李栗。回头华发何萧萧,
百年光阴如转烛。乃歌曰:不编茅兮住白云,
不脱蓑兮卧黄犊。仰天拊缶兮呼乌乌,
手持鸱夷兮荐醽醁。乃赓载歌曰:招夷齐兮采薇,
拉园绮兮茹芝。折简子陵兮羊裘披,
移文灵均兮佩琼枝。敢问诸君若处庙廊时,
食前方丈、侍妾数百得志为之而弗为。
小小板桥斜路,深深茅屋人家。竹坞夕阴多雨,桃源春暖多花。
山萸子熟趁风落,荞麦花开如雪飞。入林路曲不知返,高下乱峰青四围。
芳樽临楚水,幽思误濠梁。棠憩春鸠乱,蘋流晚岸香。
艰难瞻使节,贫贱耻宾行。独有风前桂,朝来借露光。
春至又春暮,闲心成古心。
花光随雨薄,草色共烟深。
粉蝶稀狂影,黄鹂送好音。
余芳留不得,还共夕阳沈。
花树杳玲珑,渔舟处处通。醉销罗绮艳,香暖芰荷风。
野鸟翻萍绿,斜桥印水红。子猷箫管绝,谁爱碧鲜浓。
吾怜东方生,辟世金马门。
滑稽时若诡,委蛇体自真。
猥以龙变姿,而偶郭舍人。
窃酒戏万乘,折简调平津。
缪巧固无端,讽谏难悉闻。
壮哉割肉手,何有瑶池春。
濯衣紫海遥,长啸流清尘。
岁星去几时,青蝇遽来臻。
太息巫蛊冤,何用千秋伸。
雪意满前山,苍云落寒树。扁舟人不归,想在溪中住。
鹊巢恶木巅,常窘一枝息。宁知椅梧凤,亦欲此栖宿!
喈喈多好音,矫矫奋轻翼。上林岂不茂,胡为恋幽仄?
处陋仍莫保,居华固陵偪。下流不可居,斯言可佩服。