珠璧穷暮天,赋诗吾自怜。孤独凄在眼,岁除无一钱。
颜色凋青镜,贱贫心宴然。室人莫交谪,听我鸣清弦。
镜湖没狂客,剡曲草徒芳。明月思当日,风流不可忘。
仙人天宝上,夜台会稽傍。秪今千载里,谁是贺知章。
汉节螭坳出,青毡映父兄。天方摧丑虏,人已望神京。
使指今兹重,边尘定可清。归来陈口伐,莲烛问严更。
忽忽光阴转,骎骎华发添。迹陈三可叹,心赏四难兼。
二月燕南煖未归,晚风吹雪弄霏霏。乘春且作丰年瑞,和月还为午夜辉。
重压竹枝低欲折,轻兼柳絮湿还飞。小臣欲拟阳春曲,燮理何人秉化机。
君不见汉家功臣上麒麟,气貌岂是寻常人。又不见唐家诸将图凌烟,长剑大羽联貂蝉。
龙章终匪尘俗状,虎头乃是封侯相。我生山野无能为,学剑学书空放荡。
老来晦迹岩穴居,梦寐未形安可模。昨日冷飙动髭须,拄杖下山闻鹧鸪。
乌巾半岸衣露肘,忘机忽落丹青手。器识可同莘野夫,孤高差儗磻溪叟。
山翁野老争道真,松篁节操梅精神。吟风笑月意自在,只欠鹿豕来相亲。
江北江南竞传写,祝君叹其才尽下。我来对面不识我,何者是真何者假。
祝君放笔一大笑,不须揽镜亦自小。相携且买数斗酒,坐对青山恣倾倒。
明朝酒醒呼鹤归,白云满地芝草肥。玉箫吹来雨霏霏,琪花乱飐春风衣。
祝君许我老更奇,我老自觉头垂丝。时与不时何以为,时与不时何以为,赠君白雪梅花枝。
展转延清漏,开帘纳月光。西风恋残叶,终夕伴啼螀。
静柝沈蛮徼,疏钟撼客床。六龙应振辔,飞日上扶桑。
自来古战场,多在长城南,少在长城北。茫茫白骨甸,如何直接黄龙碛。
或云自从汉武开西域,耗折十万众,博得善马数十匹。
奋军势务鏖击往来谁,洗兵赤河水犹赤。终弃轮台地,其地于中国。
失之且何损,得之本无益。历计其所得,皆不偿所失。
虽下哀痛诏,追悔将何及。此是万万古,华夏覆车辙。
底事夤缘其轨迄季唐,竞喜边功好大矜英哲。明皇不虑渔阳厄,万里孤军征碎叶。
只轮曾不返,得无五情热。暴殄生灵涂草莽,忍徇虚名为盛烈。
君不见世间人心固结,是谓帝王真统业。君不闻四海内有美谈,至元天子平江南,何曾漂杵与溺骖。
圣人有金城,贵谋贱战,不战屈人兵。
青者皇穹黑劫灰,上尤天坠下山隤。三千六百钓鳌客,先看任公出手来。
祛卢左字力横驰,台阁官书贴括诗。守此行锥三寸管,丝柔绵薄谅难支。