仁人迈厚德,可谓名实全。抚迹若疏旷,会心极精研。
履危节讵屈,著论识不偏。恨以荣级浅,嘉猷未及宣。
伊人期远大,志业难比肩。昭世既合并,吾君藉陶甄。
奈何明明理,与善徒空诠。征教或稽圣,穷源反问天。
一官自吴邑,六翮委江壖。始是牵丝日,翻成撤瑟年。
金膏果不就,玉珮长此捐。倚伏信冥昧,夭修惊后先。
安知忘情子,爱网素已褰。为有深仁感,遂令真性迁。
心悲空林下,泪洒秋景前。夫子寡兄弟,抚孤伤藐然。
倾云为惨结,吊鹤共联翩。割念命归驾,诀词向空筵。
树桃阴始合,爱客位常悬。幡然远行时,崇望归朝旋。
悟兹欢宴隔,哀被岁月延。书带变芳草,履痕移绿钱。
冥期傥可逢,生尽会无缘。幸愿示因业,代君运精专。
相思转寂寞,独往西林泉。欲见故人心,时阅所赠篇。
素高陶靖节,今重楚先贤。芳躅将遗爱,可为终古传。
溪流浸茅宇,短檐挂犁锄。
柔桑交午阴,幽禽时相呼。
稚子跨犊眠,梦归候朝驩。
稼翁择其劳,暂往携陶壶。
老妻督少妇,择茧停辟纑。
轻雨日日零,群苗尽怀苏。
战城南,困城北,纵横腐肉乌鸢食。一将侯,万夫死,圣人用之非得已。
国之守,在四邻,善战之臣服上刑。佳兵者,不祥器,常胜之家道所忌。
孤人子,寡人妻,独人父母安忍为。销戈矛,灭锋燧,戢尔熊罴长不试。
䲭鸮逝,凤凰来,与民休息歌康哉。
何处唱离歌,前湖一棹过。
日斜山似近,水落渚偏多。
寒意归沙柳,秋风到浦荷。
不知今夜梦,还隔几烟波。
天阔浮云远,因风捲白衣。流阴兼水净,寒影度江微。
不受歌声遏,先将别思飞。飘扬随去马,今夕定何依。
雪花侵鬓转栖栖,身寄篷窗醉似泥。
荻港水寒鸥聚远,芜湖山近雁飞低。
客舟泊夜秋无奈,社鼓催春梦欲迷。
津岸喜登无可语,不堪明日各东西。
乡人谊槩如公少,彭泽辞归过永兴。合向校雠争地步,屈于监当负声称。
故家吴苑频回首,新治淮山任曲肱。见说冱寒移足懒,只凭红粉胜扶藤。
西楼何自有江声,安得梅花的皪明。斗转参横无定舍,侍郎行处亦随行。
二年六月己未朔,京城五更大地作。卧者颠衣起若吹,起者环庭眩相愕。
室宇无波上下摇,乾坤有位东西却。自我南来睹再震,初震依微不今若。
昨朝展席坐堂上,耽玩图书静无觉。堂下群儿又惊报,方馔饔人丧杯勺。
栉者仓皇下床榻,门屋铿锵振铃铎。祇今犹自腾妖讹,旦暮殊言共郛郭。
大家夜卧张穹庐,小家露坐瞻星落。焉知怪变不可屡,安巢尽有南飞鹊。
昔闻上帝忧瀛洲,亲敕巨鳌十二头。特为群臣举首戴,万古不与水东流。
岂其九州亦类此,此事或诞或有由。上帝甚神吾甚愚,戴者勿动心优游。
未识沙场苦,空曾奉使来。讵知羝乳约,不抵雁书回。
汉节风霜古,胡笳旦暮哀。谁怜太史令,心为故人摧。