长淮何处雁声多,西去涡心北迈河。
影逐泗滨烟月艇,阵惊毫邑水云蓑。
小王草笔终难学,苏武陵书果若何。
陲草边芦两萧索,远陪砌女作离歌。
万里凭梦归,骨肉皆在眼。觉来益惆怅,不信长安远。
人人但为农,我独常逢旱。恶命如漏卮,滴滴添不满。
天末雁来时,一叫一肠断。
送君若浪水,叠叠愁思起。梦魂如月明,相送秋江里。
日往无复见,秋堂暮仍学。玄发不知白,晓人寒铜觉。
为材未离群,有玉犹在璞。谁把碧桐枝,刻作云门乐。
春来一月雨,米斗钱三千。江空尽绝市,灶冷厨无烟。
我从莆城来,四望良凄然。滨海皆食淡,逻卒相寻挻。
累累起夫役,庶局供熬煎。玉食宁几何,千百俱并缘。
祇今二月节,何暇及种田。使臣询民瘼,当务固有先。
近仓有陈粟,庶解朝夕悬。州县价一平,乡闾自然宽。
欲言事何限,何当息民肩。
共仰之推千古贤,纵无寒食亦能传。生前不怕棉山火,死后何须要禁烟。
江南冰不闭,山泽气潜通。腊月闻山鸟,寒崖见蛰熊。柳林春半合,荻笋乱无丛。回首金陵岸,依依向北风。
子推言避世,山火遂焚身。四海同寒食,千秋为一人。
深冤何用道,峻迹古无邻。魂魄山河气,风雷御宇神。
光烟榆柳灭,怨曲龙蛇新。可叹文公霸,平生负此臣。
夫君不得意,本自沧海来。高足未云骋,虚舟空复回。
淮南枫叶落,灞岸桃花开。出处暂为耳,沉浮安系哉。
如何天覆物,还遣世遗才。欲识秦将汉,尝闻王与裴。
离筵对寒食,别雨乘春雷。会有征书到,荷衣且漫裁。
无诸行乐后,黛色属禅宫。
不藉空王力,何知伯者功。
高城隔海气,古木杂山风。
未到人先说,金鳌万井中。