不观泉水即登山,诗卷长携木石间。江逆海潮穷地脉,峰参星斗入天关。
风回碧涧千川象,霜落丹厓万古颜。闻道瑶台在霄汉,野人何意问仙班。
信今传后两无功,老去心情静坐中。梦里岩松过急雨,吟边庭草汎光风。
沧波野鸟秋能白,篱落幽花晚亦红。敢学少年行乐地,北堂趋走未成翁。
蜀道本是蚕丛域,古来元不通中国。秦帝金牛计太奇,五丁费尽开山力。
鬼斧神功山为开,悬崖绝壁真奇哉。滟滪瞿塘水势猛,波流日夜声喧豗。
中有畏途称剑阁,羊肠鸟道山形恶。天梯石栈度偏难,鬼见为愁蛇为却。
猿狖呼群接臂行,山魈野魅作人声。愁云惨淡日无色,行人此际难为情。
蜀道之难已如此,临邛险恶尤无比。风俗由来似吐番,州城半绕平羌水。
君家伯氏贤大夫,五马蹀躞专城居。几度经过九折阪,宁为叱驭无回车。
闽蜀山川何隔越,寻兄万里堪愁绝。匕首长飞象耳云,马头几看峨眉月。
于今西北正烽烟,羌笛胡笳听惨然。中宵起坐肠空断,客路思家泪欲连。
蜀道之难应莫叹,长途惟有加餐饭。鹡鸰原上正相思,劝君休起乡关恨。
凌霜走马心独雄,囊底不嗟金错空。故事还应问楚老,狂歌聊复随巴童。
黄牛峡出晓帆外,白帝城开春树中。宪府听君一说剑,当樽寒色来天风。
每说远公栖隐处,乱云□歌石难通。
不是樵夫相指引,无云得到此山中。
病来酒力未能加,易觉衰容染绛霞。团扇凉风吾欲睡,不劳频看石榴花。
赋罢清都白玉楼,不知何事复阎浮。
琴弹十二栏杆月,酒洗三千世界秋。
绛阙瑶台知有路,空青水碧若为求。
紫皇早晚怜孤愤,背土凌虚上去休。
屋宅才蜗大,身躯与蚓般。楚王吞不得,敕赐鹭鸶餐。
驿酒沽来满满斟,现成诗句不须寻。
轻云阁雨风声软,淡霁笼云日影沉。
夹路栀花香野水,隔山杜宇响乔林。
草菴饭了从容睡,门外通衢无古今。
中洲未归客,伫立赤花洲。日动绿槐影,闻君骄紫骝。
绛纱傅郑子,黄石待张侯。肯以青云器,随余汗漫游。