舍舟上樵径,晴眺分纤毫。循途凡屡盘,获奇随所遭。
崩崖露云根,长风势渐饕。诸峦徐束体,始识身已高。
过雨忽足下,发上天气交。在舆尚苦疲,何况舁者劳。
首虐乘人车,筋力嗟尔曹。斗上复稍垂,豁然辟林坳。
老松得成鳞,岩土抽春毛。梵僧构幽栖,人龙同一巢。
入门气得苏,豆笋罗山庖。到此惭浮名,徒为猿鸟嘲。
我何不径然,将家住藤梢。
众草穿沙芳色齐,蹋莎行草过春溪。闲云相引上山去,人到山头云却低。
五陵春色泛花枝,心醉花前远别离。落羽耻为关右客,成名空羡里中儿。都门雨歇愁分处,山店灯残梦到时。家住洞庭多钓伴,因来相贺话相思。
暂辍清朝鹓鹭班,稍分微禄买青山。非关猿鹤多情绪,难得渔樵识面颜。
绕洞浮云春霭霭,灌园流水夜潺潺。谢安宁为苍生起,嘱咐白云好闭关。
木脱青山下,亭开翠水涯。孤舟荡双桨,何处访相知。
碧树俯清流,高人爱独坐。读罢发长吟,不知斜日堕。
春思日无涯,春园景最赊。蜻蜓缘底事,飞上海棠花。
绝域年华久,衰颜泪点新。每逢寒食节,频梦故乡春。
草绿唯供恨,花红只笑人。南辕定何日,无地不风尘。
溪水溪花一样春,东施偏让入宫人。自家未必无颜色,错绝当年是效颦。
风竹萧萧昼掩门,久无筇屐破苔痕。忽传江上青衫客,来访溪南黄叶村。
千里相思劳仲悌,一人知己感虞翻。文章自是吾生事,试与高贤共榻论。
天落长河燕尾分,一篙新涨浩无垠。孤蒲叶矩平涵绿,杨柳风微细蹙鳞。
棹倚沧州迷蜃窟,鸥眠红雨落花津。应知巴蜀消残雪,万里流来一样春。
帝德如天四海同,卉裳相率向华风。称藩特奉龙函表,偃武仍包虎韔弓。
贡自炎方归域内,心先流水到江东。路经日出知天大,城与山蟠见地雄。
诏语陪臣趋玉陛,班随仙仗列彤宫。陈情委曲为蛮语,赐对从容彻圣聪。
驼钮新颁王印重,蚁觞屡饮尚樽空。承恩共识皇华使,命将毋劳矍铄翁。
已拟再将周白雉,底须复表汉年铜。五弦曲奏鲸涛息,重译人还鸟道通。
薏苡生仁供旅食,桄榔垂叶荫诗筒。部迎定见新□骑,驿送犹思上国鸿。
歌舞万年当率化,扶携百越共摅忠。大明烛物今无外,从此皆如禹甸中。