神器传归重,时龙来久乘。告成遗玉检,请代爽金縢。
同轨遵周制,因山卜汉陵。临朝常愿治,天意邈难凭。
带雨开荒径,临风护竹垣。江山长作伴,旦暮共忘言。
路泞妨车过,门深隔市喧。破寒应是酒,潦倒对清樽。
共学西山蔡子家,执经吾已愧侯芭。鱼龙夜雨争闻铎,桃李春风解作花。
白发青毡推宦况,兰台柏府重声华。逢人且莫嗟迟暮,会拜鸾书庆未涯。
楚水结冰薄,楚云为雨微。野梅参差发,旅榜逍遥归。
不寐亦不语,片月秋稍举。孤鸿忆霜群,独鹤叫云侣。
怨彼浮花心,飘飘无定所。高张系繂帆,远过梅根渚。
回织别离字,机声有酸楚。
山壮马力短,马行石齿中。十步九举辔,回环失西东。
溪水变为雨,悬崖阴濛濛。客衣飘飖秋,葛花零落风。
白日舍我没,征途忽然穷。
天津桥下冰初结,洛阳陌上人行绝。
榆柳萧疏(shū)楼阁闲,月明直见嵩(sōng)山雪。
天津桥下的冰刚结不久,洛阳的大道上便几乎没了行人。
叶落枝秃的榆柳掩映着静谧的楼台亭阁,万籁俱寂,悄无人声。在明静的月光下,一眼便看到了嵩山上那皑皑白雪。
天津桥:即洛桥,在今河南省洛阳西郊洛水之上。
萧疏:形容树木叶落。嵩山:位于河南省西部,地处河南省登封市西北面,是五岳中的中岳。
东风吹恨上眉弯。燕初还。杏花残。帘里春深,帘外雨声寒。拾翠芳期孤负却,空脉脉,倚阑干。
流苏香重玉连环。绕屏山。宝筝闲。泪薄鲛绡,零露湿红兰。瘦却舞腰浑可事,银蹀躞,半阑珊。
昏昏瞑色,乱叶拥云扉。渚兰风润,庭桂露凉,香动秋帏。独向闲亭步月,阑干瘦倚,此情惟有天知。纵如其。黄花时节归来,因循已误心期。欲写相思寄与,愁拂鸾笺。粉泪盈盈先满纸。正寂寞,楼南雁过稀。
五亩田庐一涧云,纸屏楸局坐南薰。子声频向花阴落,爽气还从树底分。
王质看回人寂寂,有虞歌后世纷纷。君侯不是无心者,夜雨灯窗复缀文。