空庭杳已夜,孤坐悄无言。
雨后山疑活,云中月欲吞。
清愁难独遣,古意与谁论。
听罢琴中操,呼童早闭门。
漫云女子不英雄,万里乘风独向东。
诗思一帆海空阔,梦魂三岛月玲珑。
铜驼已陷悲回首,汗马终惭未有功。
如许伤心家国恨,那堪客里度春风。
别说女子不能干英雄事业,看我乘风万里,只身东渡日本。
孤帆外海天空阔,动我诗情,三岛上月色玲珑,入我梦境。
想起国家亡给异族,令人悲酸;惭愧我奔走革命,到今一事无成。
这样大的国仇家恨使我伤心,哪能在客地春风中虚度光阴!
三岛:指日本。
汗马:作战有功叫做汗马功劳,作者为革命奔走,自谦还没有立下功劳。
意气浓投倾盖时,惜君才大爱君痴。
应知摩诘诗中画,都是将军画里诗。
放眼莫嫌吴地窄,探奇偏向禹陵迟。
片帆千里悬明月,不尽滔滔九曲思。
鸣弓日晚骋霜蹄,灞上飞花踏作泥。辛苦塞垣多少恨,五陵春色醉中迷。
书剑飘零学稼迟,吾侪拾此欲安之。
愁怀惯对寒灯话,老态惟应晓镜知。
中散不堪长忤俗,陶潜所好每远时。
西风落日萍花岸,独立苍茫自咏诗。
荆溪水腥泊船早,落日无人行古道。
髑髅有眼不识春,东风吹出青青草。
荒基犹认是人家,败栅曾将当城堡。
当时压境兵百万,不脱靴尖堪蹴倒。
短兵相接逾四旬,毒手尊拳日攻计。
内储外援可消沈,一缕人心坚自保。
孤臣可守土性命,赤子效死涂肝脑。
朝迁有爵愧降附,幽壤无恩泽枯槁。
愿笺司命录英雄,收拾忠魂畀穹昊。
家贫忽暴富,菜种二十七。
痴儿不解事,问我何从得。
于义苟有违,吾宁饥不食。
天香不数魏姚家,玉砌雕栏护绛纱。
闻说弓旌遍岩穴,怜才应是胜怜花。
野梅清靖节,水仙韵坡公。山谷秀而野,厥有山矾风。
陶苏黄三君,时异风味同。后人思典刑,写入画图中。
乞得残形返故丘,满江明月送归舟。百年事业随身老,三岛烟霞入梦稠。
花下自吟移短榻,海中相伴有驯鸥。春田鸭粟家尝酝,长醉无人笑白头。