山水灼真意,高深致有余。栋宇蟠天根,恍蹑洪濛初。
流泉渟方池,清风洒前除。遂使冰雪心,迥与尘世疏。
小住倦登陟,初地供轩渠。檐楹瞰江海,一气镂清虚。
洞庭但浩瀁,岂是仙人居。岚色幻今古,蟪蛄鸣春秋。
纷埃事徒满,所尚高王侯。岳岳怀古人,正气谁与俦。
劲节在天壤,不毁同山丘。何来逸情叟,舒卷千载忧。
杖履复舟楫,逍遥继寻幽。好诗藏名山,披读起龙湫。
梧冈有凤凰,别浦浮野鸥。名德砺公等,终焉吾所求。
风云薄岩壑,悚焉不可留。
岳阳路径绕烟鬟,拟见湘娥竹上斑。一曲罗江千叠嶂,云深何处九疑山。
柴门喧嶂雨,书案扑林霏。
远阵久奔放,空丝俄细微。
黄鹂喑却语,白鹭止还飞。
晚色应无定,浮云误作归。
珠帘白舫乱湖光,隔岸龙舟舣夕阳。
今日欢游复明日,便将京洛看钱塘。
晨游每及晡,夜游不知旦。
春风似醇醪,盎盎消我闷。
春月似新茗,泠泠清我困。
人生能几逢,月圆花烂漫。
何为守幽独,忽忽音容换。
沂水舞雩人,天机自游玩,
叔子登岘山,浮名何足叹。
波澜静处立身孤,氄雪攒霜腹转虚。
尽日滩头延颈望,能销大海几多鱼。
还家八十日,浑似客中游。雁序倏离别,骊歌空唱酬。
水天三百里,风雨一扁舟。倚枕潮声急,乡心逐浪流。
寂坐浑无赖,天空黑气沈。残镫耿寒夜,疏雨碎愁心。
懒与书相接,聊将酒半斟。孤鸿云外响,凄切感人深。
太清上初日,春水送孤舟。
山远疑无树,潮平似不流。
岸花开且落,江鸟没还浮。
羁(jī)望伤千里,长歌遣四愁。
(清朗的)天空升起一轮朝阳,(碧绿的)春水载送着一叶孤舟。
青山渺远,似乎没有树木;江水平淌,好像不动不流。
两岸的春花开而复落,江中的水鸟载沉载浮。
羁旅中远望千里,感伤无限,放声高歌排遣浩茫的愁绪。
太清:一作“天晴”,天空。
没还浮:时而钻入水中,时而浮出水面。
羁:停留。
临水疏篱短,浮桥小径通。马嘶凉市渡,舟泊柳亭风。
带笛归村牧,和烟卷钓筒。依依云岭树,一片夕阳红。