笙簧世所贵,正调多溺沉。
有人怀古心,临风理瑶琴。
一弹秋月高,忽觉开尘襟。
或疑涧泉声,忽作鸾凤吟。
得意自怡悦,子期难再寻。
铜壶一枝梅,尽可为知音。
一夜风吹恐不禁,晓来冷落已骎骎。
忍看病鹤和苔啄,空遣饥蜂绕竹寻。
稚子踌躇看不扫,老夫索莫坐微吟。
窗前最是关情处,拾片殷嗅掌心。
柴门尽日少蹄轮,坐对横窗数点春。
心向雪中偏暴白,影来月下亦精神。
十分洗尽铅华相,百劫修来贞洁身。
笑杀唐人风味短,不应唤作弄珠人。
匝地阴风黯淡天,怯寒时候只宜眠。
毡裘羔酒非吾事,自碾新茶和雪煎。
湖头春水千丈碧,湖堤嫋柳不盈尺。
唱歌女儿棹船回,惊起沙鸥对对立。
独对寒灯客梦孤,数声征雁下平芜。
古今多少难言事,笑指梅花解语无。
一夜东风换斗杓,千门晓色雪初清。
君王已奏平淮雅,犹自谦冲免会朝。
芙蓉倒空青,松亭澹湖色。日暮酒船回,一啸千山碧。
千峰寒郁半溪岚,几树梅花一草庵。夜半楼头闻玉笛,始知春色满江南。
桂水秋风高,扁舟过摐末。
西来佳公子,袖拂湟川月。
公子芳年狐白裘,抱琴来访丹山丘。
云边举手笑相揖,凌云意气横清秋。
高谈雅论倾四座,自言曾到燕山游。
雪中射虎随飞将,原上呼鹰从列侯。
酒酣驰向城南猎,腾身飞鞚轻一瞥。
赤手获得千年狐,路人纵观夸勇捷。
卿家严君谁得如,湘南昔日专城居。
将门有将今复见,见此沧波明月珠。
明珠白璧相照耀,知音更学丝桐妙。
传得吴侬《子夜歌》,弹为楚客《阳春》调。
尔有吴越思,言之使我迷。
罢琴惆怅孤月落,哀猿老树临双溪。
他年同泛山阴雪,听尔琴中《乌夜啼》。