春雨细,晚香微。垂杨深院静,满地海棠飞。娇红弱紫情何限,日日开帘看燕归。
知己林和靖,论心何水曹。
平生怀玉雪,独立占风骚。
月落香方觉,天寒韵更高。
冥搜吟未就,清梦满江皋。
春江可怜事,最在美人家。鹦鹉能言鸟,芙蓉巧笑花。
地衔金作埒,水抱玉为沙。薄晚青丝骑,长鞭赴狭斜。
霸业分星占斗牛,当年气盖海山秋。三千客自知罗隐,四十州空问贯休。
铁箭尚藏遗庙在,锦衣谁似故乡游?残碑有字还堪读,玉局鸿文笔力遒。
想到寻春意转慵,梅花落尽杏花红。呼僮钩起重帘望,不是东风是北风。
双旌淩风翔,桂棹亦已整。福星方北移,欲挽何由请。
万姓送河干,将语气先哽。盛德所感孚,捷若形与影。
况辱知遇深,怅惘安能屏。贱子苦疏放,天性刚且鲠。
读书偶一得,狂论倏然骋。往往遭俗嫌,弃掷如顽矿。
惟公加拂拭,每见首辄肯。推心置腹中,信任无与并。
俯仰阅三年,泄沓绝俄顷。四知惕暮夜,清慎过杨秉。
中厨告炊断,淡漠付微哂。债累已钜万,心犹切悲悯。
嗷鸿未安辑,焦劳忘食寝。临去重踌蹰,迂驾将往省。
爱我逾骨肉,针砭复时领。谓子清无私,干局更开敏。
惟虑性孤介,或至招尤眚。有学贵有养,气暴须自忍。
我亦献刍尧,愿公屡閒静。坎坷讵易平,沈酣本难醒。
施为有次第,未可一时并。精神虽富有,太竭后必窘。
加飧慎摄卫,古语亦甚炳。公稍颔其颐,子言固当谂。
良玉不厌砥,良弓不厌檠。临别相赠言,此义百代准。
引领睇江云,寸衷常耿耿。
君反湓水侧,我归雉水头。两水虽异源,共入大江流。
江流亦何永,川流殊不息。汪洋指东海,各努奔赴力。
斜光月映纱窗小,美荫云连翠竹高。花露染成香地暖,隔帘轻吹晚骚骚。
竹屋围深雪,林间无路通。暗香留不住,多事是春风。
路出榆关西复西,荒原白草怪禽啼。经行百里无人迹,惟有秋风送马蹄。